تعیین مغایرت های اجزای الگوی مهارت های ارتباطی پزشک و بیمار کالگری-کمبریج با نگرش بیماران ایرانی

عدم روابط مناسب بین بیمار و کارکنان درمان می تواند موجب بروز درگیری لفظی و فیزیکی و درنتیجه دخالت نیروی انتظامی و شکایت و مشکلات قانونی متعاقب آن شود. آموزش مهارت های ارتباطی با بیماران به دانشجویان پزشکی در ایران با استفاده از الگوی مشاهده ای کالگری-کمبریج انجام می شود. با توجه به تفاوت های اجتماعی، فرهنگی و باورهای افراد جامعه در بیماران ایرانی، مطالعه حاضر باهدف تعیین مغایرت های اجزای این مدل با نگرش بیماران جامعه ایرانی طراحی و انجام شد.

این مطالعه مقطعی در سال 1395 در بیمارستان امام خمینی شهر تهران انجام شد. جامعه آماری شامل بیماران هوشیار بستری در بخش اورژانس بودند. پرسشنامه محقق ساخته برای ارزیابی نگرش بیماران نسبت به اجزای مهارت های ارتباطی بر اساس مدل کالگری- کمبریج استفاده شد. این پرسشنامه حاوی 33 سوال در مورد اجزای مختلف مهارت های ارتباطی بود و پایایی و روایی آن پیش از استفاده در این مطالعه تایید گردید.

درمجموع 100 بیمار با میانگین سنی 7/16±1/43 سال در مطالعه شرکت کردند که 51 درصد مرد بودند. نگرش بیماران با دستورالعمل موردنظر در برخی موارد مغایرت داشت. در بین بیماران ساکن روستا موافقت بیشتری با دست دادن با پزشک وجود داشت (01/0=p)؛ مردان بیشتر موافق بودند که با نام خطاب شوند (03/0=p) ولی زنان بیشتر تمایل داشتند که با عبارت “خانم“بدون ذکر نام یا نام خانوادگی خطاب شوند (04/0=p)؛ 68 درصد بیماران تمایل داشتند که در حین ویزیت در مقابل پزشک بنشینند؛ فقط 31 درصد پاسخ دهندگان اجازه گرفتن پزشک قبل از معاینه را لازم دیدند؛ فقط 31 درصد بیماران موافق بودند که پزشک به بیمار غیرهمجنس خود نگاه کند. در سایر آیتم ها تفاوت معنی داری ثبت نشد.

نگرش بیماران شرکت کننده در مطالعه حاضر با دستورالعمل موردنظر در برخی موارد مغایرت دارد و لذا بهتر است که مدل مورداستفاده فعلی جهت آموزش مهارت های ارتباطی کالگری-کمبریج برای ارتباط پزشک و بیمار در قسمت هایی با توجه به فرهنگ جامعه ایرانی بازنگری شود.