خط ذهنی زمان در ایما و اشارات غیرکلامی فارسی زبانان از منظر استعاره های مفهومی لیکاف و جانسون

یکی از استعاره های مفهومی معروف، استعاره "زمان به مثابه فضا" می باشد. زمان به عنوان یک مفهوم انتزاعی توسط مفهوم عینی چون فضا مفهوم سازی می شود. این مفهوم سازی زمان همچنین در ایما و اشارات حین کلام نیز نمود دارد. در این تحقیق سعی داریم دریابیم خط فرضی زمان در ایما و اشارات حین کلام دارای چه بعد و جهتی است و تحت تاثیر کدام یک از منابع استعاری فضا می باشد. بدین منظور شش منبع استعاری اقتباس شده از فضا بر سه محور سهمی، جانبی، و عمودی در شش جهت فضایی بر روی دو واژه فردا و دیروز مورد آزمایش قرار گرفتند. شرکت کنندگان 137 دانشجو با بازه سنی 18 تا30 می باشند. بسامد وقوع و میانگین درصد ایما و اشارات نشان داد محور افقی-سهمی پشت سر به روبه رو برگرفته از منبع استعاری-فضایی جهت استعاره های زبانی با 55.75 درصد؛ و محور افقی-جانبی راست به چپ برگرفته از منبع استعاری-فضایی جهت نوشتاری زبان فارسی با 30.1 درصد به عنوان دو عامل تاثیرگذار در فعال سازی این ابعاد و جهات نقش داشتند. نتایج این تحقیق نشان می دهد که ما به واسطه تجارب بدنمند حسی-حرکتی که از زبان به عنوان یک فناوری قراردادی-فرهنگی به صورت نوشتاری و یا استعاره های زبانی داریم می تواند نقش مهمی در بازنمایی خط ذهنی زمان در ایما و اشارات ایفا کند.