تاثیر ارتفاع طبیعی با زندگی در بالا و تمرین در پایین/بالا بر متغیرهای خونی و عملکرد استقامت

مطالعه حاضر به منظور تعیین تاثیر روش "زندگی در ارتفاع بالا، تمرین در ارتفاع پایین/بالا (LHTLH)" بر تغییرات سطوح سرمی اندوتلین-1 (ET-1) واریتروپوییتین(EPO)و همچنین عملکرد 3000متر دوندگان استقامت تیم ملی ایران انجام شد. 

 8 دونده مرد(سن1/3±4/24سال،قد2/4±5/180سانتیمتر،وزن4/3±7/66کیلوگرم، شاخص توده بدن0/5±1/20کیلوگرم برمترمربع) همراه با تمرین های اختصاصی به روش R2M  به صورت داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند. از آزمودنی ها آزمون 3000متر و نمونه های خونی قبل و 24ساعت بعد از هر رکوردگیری انجام شد. برنامه تمرینی شامل تمرینات تداومی، تناوبی، هوازی و مقاومتی بود. دوندگان، به طور میانگین 16جلسه در هفته به مدت 11هفته در تمرینات حضور یافتند. برای تحلیل داده ها از تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر در سطح معنی داریP≤0.05 استفاده شد. 

 نشان داده شد اثر زمان منجر به کاهش معناداری زمان دوی 5000متر از قبل تا بعد از تمرین شد. با این حال ، تغییرات معناداری در EPO  مشاهده نشد(P≥0.05). در مقابل، مقدار ET-1 افزایش قابل توجهی را نشان  داد (P≤0.05). 

 به طور کلی به نظر می رسد استفاده از تمرین های اختصاصی در شرایط هایپوکسی و نورموکسی از طریق تغییرات مستقل از افزایش سطح EPO  و با تغییر در میزان متابولیسم و افزایش ET-1، موجب کاهش زمان دوی 3000 متر در ارتفاعات پایین تر می گردد.