چالش هنر نمایش نامه نویسی توفیق حکیم با تکیه بر تکنیک های مکتب واقع گرا «نمونه موردی نمایشنامه ایزیس»

فی رحاب منتصف القرن الثامن عشر عرف المسرح فیالادب العربی باعتباره جنسا حدیثا، فنهض المسرح العربی بین التقلید والتجدید، وبین الادب وبین العرض فیما ارسی دون العرض، وإلی مجرد القراءه والکتابه آنذاک کما اشتهرت مسرحیات توفیق الحکیم بالمسرحیه الذهنیه، واخذت منحی فتور التمثیل، وانتابها الضعف فی تلک الآونه، وتضافرت فیها وشایج الاساطیر، ومنها مسرحیه "إیزیس" إذ خضعت لصراع الذات، واشتبکت فیها قضایا الذات والمجتمع، واحتدم فیها صراع الذات والاسطوره. هذا البحث وفقا للمنهج الوصفی-التحلیلی، واعتمادا علی المدرسه الواقعیه وتقنیاتها، یهدف إلی کشف إشکالیه المسرح العربی، ویقوم بتتبع عوامل واسباب ضعف مسرحیه "إیزیس" فی بدایات العمل المسرحی -حیث هی للقراءه ولا للتمثیل-، وقد تطرق إلی کیفیه اعتماد توفیق الحکیم علی التقنیات الواقعیه.تعود اسباب ضعف المسرحیه إلی الإیحاء الغنایی باللغه الغامضه، بالإضافه إلی رمزیه تقنیات المسرحیه من شخصیات وتشخیص وحوار، حیث ظلت المسرحیه متصله بالتقلید صراعا بین التراث الاسطوری والتجدید، وقامت تعالج بالکتابات المجرده الإشکالیات الاجتماعیه والسیاسیه والثقافیه، وکانت عرضا لفنون التحریر الرسمی بجمله ومفرداته، ترسیخا لتطور المجتمع المصری ولیس استقرارا للمسرح العربی، لانها سعت بتخطی الزمن إلی نقل هویه الذات اسطوریا وتراثیا لکن مثلت صراع التراث الاسطوری والتجدید من حیث الزمن باعتبارها مزجا بین التقالید والتطور، انطلاقا من الماده الوجدانیه للمسرحیه.