تاثیر دو نوع فعالیت مقاومتی ست های وامانده ساز و ست های پیکربندی شده خوشه ای بر پاسخ نشانگرهای زیستی آسیب عضله قلبی در ورزشکاران

ست های وامانده ساز قدرت و استقامت عضلانی را به سرعت بهبود می بخشند. ست های خوشه ای در توسعه بیشینه قدرت و توان کارایی زیادی دارند. تحقیق حاضر با متعادل کردن شاخص حجم و شدت در دو شیوه فعالیت مقاومتی ست های وامانده ساز و ست های خوشه ای، پاسخ های تروپونین قلبی نوع I با حساسیت بالا (hscTnI)، پپتید ناتریوتیک نوع B (Nt-proBNP)، میزان درک فشار (RPE) و ضربان قلب را بررسی می کند. 12 ورزشکار مرد با میانگین سنی 48/2± 16/22 سال داوطلبانه دو نوع پروتکل تمرینی ست های وامانده ساز و خوشه ای را با طرح پیش آزمون و پایش 30 دقیقه، 4، 12 و 24 ساعت بعد را مجزا اجرا کردند. هر دو نوع پروتکل شامل 9 حرکت در دامنه شدت (RM10-8) و حجم های تمرینی برابر بود. برای ست های وامانده ساز در سه دور 8 تا 10 تکرار و ست های خوشه ای 9 دور 2  الی 3 تکرار اجرا شد. در پایش حین تمرین میانگین ضربان قلب دور سوم نسبت به دوم در هر دو شیوه فعالیت کاهش داشت (05/0P<). تنها در دور اول مقدار RPE در شیوه ست های خوشه ای در مقایسه با وامانده ساز با اندازه اثر (60/1=d) کمتر بود (001/0P=). در پایش 24 ساعت بعد از مداخله میانگین hscTnI در هر دو شیوه ست های وامانده ساز (07/2=d) و خوشه ای (61/1=d) افزایش داشت (05/0P<). در پایش 24 ساعت بعد میانگین Nt-proBNP در ست های وامانده ساز نسبت به تمامی مراحل پایش افزایش داشت، در ست های خوشه ای این افزایش در مقایسه با سطوح پایه و 30 دقیقه بعد از فعالیت مشاهده شد (05/0P<).در شرایطی که دو شیوه ست های وامانده ساز و خوشه ای دقیق متوازن شوند، تاثیرات ناشی از مداخله آنها بر روی نشانگرهای آسیب عضله قلب نزدیک به هم خواهند بود، جدا از اینکه از چه نوع شیوه ای در برنامه تمرینی استفاده شده، بیشترین تاثیر تحرک تمرینی از جانب حجم کلی تمرین است.