تاثیر چهار هفته تمرین پلایومتریک بر میزان هم فعالی عضلات موافق و مخالف اندام تحتانی دختران فعال در مراحل مختلف پرش عمقی

زنان ورزشکار به دلیل هم فعالی کمتر بیشتر از مردان دچار آسیب دیدگی لیگامنت های زانو می شوند. هدف پژوهش حاضر تعیین اثر 4 هفته تمرین پلایومتریک بر میزان هم فعالی عضلات اندام تحتانی دختران فعال در مراحل مختلف پرش عمقی بود. تعداد 20 نفر از دانشجویان دختر تربیت بدنی (میانگین سن 63/0±8/21 سال، قد 05/0±64/1 متر، وزن 26/9± 98/56 کیلوگرم) به صورت تصادفی به دو گروه تجربی پلایومتریک (ده نفر) و کنترل (ده نفر) تقسیم شدند. گروه تجربی، تمرین پلایومتریک را 4 هفته متوالی هر هفته دو جلسه انجام داد. در پیش آزمون و پس آزمون، الکترومیوگرافی سطحی از عضلات درشت نی قدامی، دوقلوی داخلی، دوسررانی و راست رانی به عمل آمد. میزان هم فعالی عضلات ران و ساق پای برتر در حین 3 مرحله پرش عمقی از ارتفاع 20 سانتی متر محاسبه شد. از آنالیز کوواریانس برای بررسی اثر تمرین در سطح معناداری 05/0p≤ استفاده شد. نتایج تحلیل کوواریانس تک متغیره با کنترل اثر پیش آزمون نشان داد که بین گروه تجربی و کنترل از لحاظ پس آزمون هم فعالی عضلات ران و ساق پا به ترتیب در مرحله 2 (پیش فعالیت 14/ 0P= و 07/0= P)، مرحله 3 (تماس 41/0 = P و 11/0= P) و مرحله 4 (پرواز 65/0= P و 12/0= P) تفاوت معناداری دیده نشد. در گروه پلایومتریک میزان هم فعالی عضلات ران، روند افزایشی و عضلات ساق روند کاهشی را نشان داد. حرکات پلایومتریک رو به عقب فعالیت عضلات خلفی پا را افزایش دهد و به ثبات ACL کمک کند.