بررسی ارتباط بین امید و خودکارآمدی بیماران تحت همودیالیز

نداشتن معنا در زندگی و نا امیدی و نداشتن لذت مثبت می تواند عامل بسیاری از معضلات و مشکلات بیماران دیالیزی باشد که می تواند خودکارآمدی فرد را تحت تاثیر قرار دهد.

با توجه به اهمیت نقش خودکارآمدی بیماران در امر مراقبت از خود، این مطالعه با هدف بررسی ارتباط بین امید و خودکارآمدی بیماران تحت همودیالیز انجام گرفت.

مواد و روش ها: 

پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی تحلیلی می باشد که حجم نمونه لازم 100 نفر تعیین شد و نمونه گیری بر اساس معیارهای ورود و خروج به صورت در دسترس انجام شد. در این مطالعه از پرسشنامه های دموگرافیک، پرسشنامه امید اسنایدر و خودکارآمدی شرر استفاده شد. پس از جمع آوری داده ها، داده های به دست آمده توسط نرم افزار SPSS نسخه 23 مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. معناداری 0/05 در نظر گرفته شد.

یافته ها: 

در این مطالعه، 52 نفر مرد و 48 نفر زن وارد مطالعه شدند. میانگین و انحراف معیار سنی به ترتیب 51 و 9/51 بودند که کمترین سن 27 و بیشترین 65 سال بود. 17 درصد آنان مجرد و 81 درصد متاهل بودند و 2 درصد شرکت کنندگان بیوه بودند. همچنین یافته ها نشان داد میانگین نمره امید بیماران 37/84 با انحراف معیار 0/73 و میانگین نمره خودکارآمدی بیماران 50/76 با انحراف معیار 2/76 بود. با توجه به اینکه نمره پایین در ابزار امید اسنایدر نشان دهنده امید پایین تر می باشد در نتیجه امید بیماران همودیالیز پایین قلمداد شد و نمره خودکارآمدی در حد متوسط ارزیابی شد. بین خودکارآمدی و امید بیماران ارتباط معناداری وجود داشت، یعنی با افزایش امید، خودکارآمدی نیز افزایش یافت و بر عکس (0/001<P).

بحث و نتیجه گیری: 

بر اساس یافته های این مطالعه، بیماران تحت همودیالیز از میانگین نمره خودکارآمدی و امید پایین برخوردار هستند، بدین ترتیب پژوهشگران طراحی راهبردهایی را برای ارزیابی دقیق و کل گرای این گروه از بیماران را توسط پرستاران پیشنهاد می کنند.