سیره امام رضا (ع) در خانواده و تربیت فرزند؛ با تاملی بر رویکردهای نوین

خانواده به عنوان اولین رکن تربیت شناخته شده است و نقش بی بدیلی در پرورش جنبه های مختلف فردی و اجتماعی فرزند دارد. به گونه ای که آثار تربیت تا پایان عمر مشهود است. بر این اساس؛ مکاتب گوناگون در زمینه تربیت و اصلاح مسایل تربیت به نظریه پردازی پرداخته اند. در این بین بعضی با رویکردی نو به مسایل خانواده نگریسته اند. از طرفی امام رضا (ع) با لقب عالم آل محمد (ص) راهبر عملی تربیت بوده است. در این پژوهش، با دید میان رشته ای تلاش شده است سیره امام رضا (ع) در خانواده و تربیت فرزند با تاملی بر رویکردهای نوین؛ به عنوان هدف مورد مطالعه قرار گیرد.

این پژوهش با استفاده از روش توصیفی - تحلیلی؛ از نوع تحلیل مفهومی، ابتدا به بررسی رویکردهای نوین و سیره امام رضا (ع) در خانواده و تربیت فرزند پرداخته و سپس برآیند تطبیق جهت گیری های مختلف در این زمینه بیان شده است.

یافته ها: 

یافته ها نشان داد که چهار شاخص کرامت انسانی، تربیت اجتماعی، رعایت تفاوت انسان ها و گفت وگو از مواردی است که در دیدگاه ستیر، مینوچین و امام رضا (ع) مشترک است. در بحث تفاوت؛ ستیر به شکوفا شدن انسان بسنده نموده، ولی با فهمی که از سیره امام رضا (ع) برآمد؛ وی به شکوفایی استعدادها بسنده ننموده و کمال و تعالی انسان را خواهان است. در دیدگاه ستیر خانواده به عنوان کارخانه انسان سازی معرفی شده است، ولی فهم سیره امام رضا (ع) نشان داد خانواده مکانی است که فرزندان بر اساس شایستگی های خود و تربیت صحیح رشد می کنند.

نتیجه گیری: 

رویکردهای نوین بیشتر بر درمان مسایل و مشکلات متمرکز است، در حالیکه در سیره امام رضا (ع) بیشتر جنبه پیش گیری بارز است