سرمایه گذاری مستقیم خارجی، عامل تعیین کننده توسعه پایدار در کشورهای در حال توسعه و کشورهای دارای بازارهای نوظهور

به دلیل تفاوت  های ماهوی از جنبه  های تکنولوژیکی، برخورداری سرمایه، بهره  وری نیروی انسانی و ظرفیت  های اقتصادی، کشورهای در حال توسعه برای نیل به اهداف توسعه پایدار، نیازمند بهره  مندی از مهمترین عوامل تاثیرگذار از جمله جذب سرمایه  گذاری مستقیم خارجی هستند؛ زیرا این نوع سرمایه  گذاری حامل اثرات سرریزی متعدد و متنوع در ابعاد مختلف پیشرفت فناوری، مالکیت، مدیریت مدرن و سرمایه مولد است؛ عواملی که به درستی به حفظ محیط زیست و ارتقای آن کمک می  کند. در حقیقت، سرمایه  گذاری مستقیم خارجی، ظرفیت اقتصادی کشورهای در حال توسعه را برای گسترش بازارهای صادراتی و مشارکت در اقتصاد جهانی ارتقا می  بخشد؛ واقعیتی که امروز کمیت را به کیفیت قابل رقابت تبدیل کرده است. حال این سوال پیش می  آید که جذب هر نوع سرمایه  گذاری مستقیم خارجی توسط اقتصادهای نوظهور و در حال توسعه، به فرصت  های شغلی با ارزش افزوده بالا، منجر می  شود، و به محیط زیست آسیب نمی  رساند؟ و اینکه سرمایه  گذاری مستقیم خارجی پایدار متضمن تامین شرایط برای دستیابی به توسعه پایدار در کشورهای در حال توسعه خواهد بود؟ فرضیه اساسی این مطالعه نیز بر صحت این ادعا استوار است، منوط به اینکه از طریق الگوسازی توسعه پایدار و برآورد آن، مورد آزمون تجربی قرار گیرد. در این مطالعه، به کمک تصریح یک الگوی اقتصادسنجی در محیط داده  های تابلویی-    تجربی اثر سرمایه  گذاری مستقیم خارجی بر فرایند توسعه پایدار در اقتصادهای در حال توسعه منتخب در دوره 2018-2000 مورد بررسی قرار می  گیرد. نتایج تجربی به  دست آمده، حاکی از اثرات معنادار سرمایه  گذاری مستقیم خارجی و سرریزهای آن بر شاخص توسعه پایدار کشورهای منتخب بوده، در حالی که آلودگی  های محیط زیستی، اثر منفی و به لحاظ آماری، معناداری را بر توسعه پایدار این گروه کشورها داشته است. همچنین منفی بودن اثر متقاطع ناشی از ضرب متغیر سرمایه  گذاری مستقیم خارجی در متغیر انتشار گاز دی اکسید کربن بر شاخص توسعه پایدار، حاکی از آن است که اگر سرمایه  گذاری مستقیم خارجی با افزایش آلودگی  ها و کاهش کیفیت محیط زیستی همراه باشد، مسیر دستیابی به توسعه پایدار را در این اقتصادها با مشکل مواجه می  سازد.