بررسی اثرات ضد آمیلوئیدوژنیکی و باز کنندگی فیبریل های آمیلوییدی گیاه مریم گلی در شرایط آزمایشگاهی: استراتژی برای کاهش تجمع فیبریل های آمیلوئید انسولین در اثر تزریق های مکرر زیرپوستی در بیماران دیابتی

اخیرا تلاش های رو به رشد زیادی بر روشن ساختن مکانیسم مولکولی تشکیل آمیلویید و بررسی ترکیبات موثر برای مهار ساختارهای آمیلوییدی صورت گرفته است. بررسی فرایند فیبریل زایی از طریق القا و مهار آن با استفاده از ترکیبات خاص مانند مشتقات آروماتیک اطلاعات مفیدی در جهت پایدارسازی ساختار پروتئین در اختیار می گذارد. در مطالعه حاضر، اثرات ضد آمیلوییدوژنیکی و ناپایدارکنندگی مریم گلی در شرایط آزمایشگاهی با استفاده از انسولین گاوی به عنوان پروتئین الگو بررسی شد.

برای القای فیبریل زایی، انسولین پانکراس گاوی به مدت 10 روز در بافر گلایسین 50 میلی مولار با 2/2=pH در دمای 57 درجه سانتی گراد انکوبه شد. ایجاد آمیلویید با استفاده از روش های اسپکتروسکوپی جذب CR، فلورسانس ANS، THT و میکروسکوپ الکترونی روبشی نشر میدانی (FE-SEM) بررسی شد. سپس تاثیر غلظت های مختلف عصاره مریم گلی  (نسبت های  1/0، 1 و 5 عصاره تام به 1 پروتئین) روی مهار فیبریلاسیون و ناپایدارکردن فیبریل های از پیش شکل گرفته انسولینی بررسی شد.

نتایج حاکی از کاهش قابل توجه تجمعات فیبریل های آمیلوییدی در نمونه های انکوبه شده با دارو نسبت به نمونه شاهد بود. علاوه بر این، نتایج نشان داد که عصاره مریم گلی در همه غلظت ها به ویژه در نسبت 1:1 دارو به پروتئین، دارای اثر مهاری قوی بر فرآیند فیبریلاسیون و دفیبریلاسیون پروتئین انسولین است.

نتایج نشان داد که با تخلیص و جداسازی ترکیبات موثره گیاه مریم گلی و اثر آن بر فیبریل های آمیلوییدی، احتمالا می توان از این گیاه برای درمان بیماری های آمیلوییدی استفاده کرد.