اثر بیوگوگرد و محلول پاشی روی بر خصوصیات رشد و تولید عملکرد گندم رقم بهاران

این آزمایش به منظور بررسی اثر محلول پاشی روی و سطوح مختلف کود گوگرد بر عملکرد و اجزای عملکرد گندم رقم بهاران در سال زراعی 96-1395 در مرکز تحقیقات کشاورزی استان تهران واقع در شهرستان ورامین انجام شد. قالب آماری طرح به صورت فاکتوریل در پایه بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار بود. عوامل طرح شامل کود گوگرد در سه سطح (صفر، 250 و 500 کیلوگرم در هکتار از منبع بیو گوگرد یا کود حاوی تیوباسیلوس) و محلول پاشی عنصر روی از منبع سولفات روی(ZnSo4, 2H2o) در سه سطح (محلول پاشی با آب خالص، محلول پاشی روی با غلظت 5/0 درصد و محلول پاشی روی با غلظت 1 درصد) بود. سولفات روی مصرفی حاوی 34% روی خالص بود. نتایج نشان داد که مصرف بیو گوگرد اثر معنی داری بر عملکرد و اجزای کمی رشد گندم داشت. همچنین اثر مصرف این عنصر بر میزان گلوتن، پروتئین و میزان روی دانه معنی دار بود. محلول پاشی عنصر روی نیز بر صفات وزن هزار دانه، تعداد پنجه بارور، عملکرد دانه، عملکرد زیستی و شاخص سطح برگ اثر معنی دار داشت. همچنین کلیه صفات کیفی دانه تحت تاثیر معنی دار این عنصر قرار گرفت. بیشترین عملکرد دانه از تیمار مصرف 500 کیلوگرم گوگرد به همراه محلول پاشی روی با غلظت یکدرصد و به میزان 6789 کیلو گرم در هکتار به دست آمد. کاربرد توام بیو گوگرد و روی سبب افزایش 36 درصدی عملکرد دانه گندم گردید. بیش ترین وزن هزار دانه از مصرف 500 کیلو گرم در هکتار گوگرد و محلول پاشی روی با غلظت یکدرصد و به میزان 6/49 گرم به دست آمد. حداکثر گلوتن دانه به ترتیب از مصرف 500 کیلو گرم در هکتار کود بیو گوگرد و محلول پاشی روی با غلظت یکدرصد حاصل شد. در شرایط مصرف گوگرد اثر مثبت محلول پاشی روی بر این صفت افزایش یافت. مصرف روی سبب افزایش درصد پروتئین به میزان 3/10 و 7/17 درصد به ترتیب برای دو غلظت 5/0درصد و یکدرصد محلول پاشی گردید. بیش ترین درصد پروتئین در تیمار مصرف 500 کیلو گرم در هکتار بیوگوگرد حاصل شد. بیش ترین مقدار روی دانه از تیمار مصرف گوگرد به میزان 500 کیلوگرم در هکتار به همراه محلول پاشی روی با غلظت یک درصد و به میزان 30/63 میلی گرم بر کیلو گرم ثبت شد. افزایش شاخص سطح برگ برای مصرف هر دو عنصر گوگرد و روی در مقایسه با شاهد معنی دار بود.