فرهنگ عصر مولانا در خصوص آداب و سنن خوردن با تکیه بر مثنوی شریف

فرهنگ عامه با عناصر متعدد خود، با زندگی و فرهنگ عمومی بشر، امتزاجی ناگسستنی دارد. شاعران و نویسندگان بزرگ به شکلهای مختلف، آگاهانه و ناآگاهانه، از عناصر فرهنگ عامه برای تصویرآفرینی و یا انتقال اندیشه ها و اهداف خود به خوانندگان بهره می گیرند. در این پژوهش با روش تحلیلی-توصیفی و با مراجعه به منابع نظری تحقیق، تالش شده است تا پاره ای از باورهای عامیانه کتاب مثنوی معنوی در رابطه با آداب خوردن با استناد به منابع و مراجع، مورد تجزیه و تحلیل قرار گیرد. یکی از موضوعات فرهنگ عامه که مولانا در مثنوی به آن اشاره کرده، مباحثی در خصوص آداب و سنن خوردن است. قلمرو پژوهشی »خوردن« در برگیرنده موضوعات گسترده ای است: آرای فقهی و کالمی خوردن، الگوهای اجتماعی و فرهنگی شیوه خورد و خوراک انسان، آداب و رسوم سفره، قصه ها و تمثیلهای مربوط به خوردن، باورها و تابوهای مربوط به خوراکها و اندیشه ها و باورهای عرفانی به مثابه خوردن. »خوردن« از پرکاربردترین واژه هایی است که در آثار مولانا برای نمایاندن تمامی ساحتهای مادی و روحانی، استفاده شده است و واژه های دیگری از خانواده آن، در بازتاب این معانی به شاعر یاری رسانده است و مولانا نشان میدهد که عرفان نیز مانند کنش حسی »خوردن«، فعالیت و نیاز روزانه برای هر فرد به ویژه سالکان است.