توسعه مفهومی ارتباط بین صنعت و دانشگاه : از رهیافت های عمل گرا تا رهیافت های نهادگرا

ارتباط صنعت و دانشگاه با توجه به میزان تاثیرگذاری آن در فرایند توسعه دانش محور و پایدار در طول تاریخ مورد توجه عموم صاحب‌نظران خصوصا سیاست‌گذاران قرارگرفته و بدین جهت بحث‌های متعددی پیرامون ابعاد این ارتباط مطرح شده است. با مروری دقیق بر راهبرد کشورهای مختلف در این خصوص، می‌توان دیدگاه غالب را نگرشی آمیخته به اثربخشی فوری به ارتباط این دو نهاد از منظر نحوه فعالیت آنها دانست که منجر به ارایه راهکارهای مقطعی یا شتابزده‌ای شده که از آن به "راهکارهای مبتنی بر رهیافت‌های عملگرا" تعبیر می‌گردد. این امر خصوصا در دوران انقلاب صنعتی در کشورهای توسعه یافته، گستردگی داشته و متاسفانه امروزه بدون توجه به الزامات زمانی و مکانی و نیز علیرغم بازنگری کلی کشورهای توسعه یافته در رهیافت‌های مذکور، توسط برخی از کشورهای کمتر توسعه یافته دنبال می‌شود. با عبور از دوران صنعتی شدن و رسیدن به دوران فراصنعتی، بازنگری در روش‌های قدیمی و استخراج روش‌های نوین، نگرشی جدید را به ارتباط صنعت و دانشگاه ایجاد نمود که بر تحلیل نوع فعالیت این دو نهاد همراه با در نظر گرفتن تاثیر سایر نهادهای مرتبط استوار است که راهکارهای استخراج شده با این دیدگاه را "راهکارهای مبتنی بر رهیافت‌های نهادگرا" می‌نامیم. طی این مقاله و پس از ارایه توصیف الزامات و تاکیدات مرتبط با صنعت و دانشگاه، ابتدا به ذکر نتایج حاصل از رهیافت‌های عملگرای ارتباط صنعت و دانشگاه خواهیم پرداخت و با ذکر ناکارآمد بودن این رهیافت خصوصا با توجه به تجربه کشور، آسیب شناسی نهادگرای ارتباط صنعت و دانشگاه توصیف خواهد شد. در پایان مقاله، راهکارهای حاصل از نگرش نهاد گرایانه ارتباط صنعت و دانشگاه در قالب رهیافت نهادگرا ارایه خواهد شد.