مکانیسم خودترمیمی در قیر و روسازی های آسفالتی

جاده ها از سرمایه های زیربنایی و راهبردی هر کشور محسوب می شود. سرمایه هایی که سالانه بخش زیادی از بودجه را برای ترمیم و نگهداری به خود اختصاص می دهند. ایجاد هرگونه خرابی در روسازی آسفالتی، سبب ایجاد اختلال در روند عملکردی وسایل نقلیه شده که در پی آن، کاهش ایمنی رانندگی و نیز کاهش سطح سواری دهی را به دنبال خواهد داشت. خرابی ها در روسازی آسفالتی از عوامل مختلفی نشات می گیرند. به طور کلی در اثر عبور ترافیک، خرابی با ایجاد ریز ترک هایی در سیستم روسازی پدیدار شده که در این میان خستگی و خرابی های ناشی از آن، از مدهای اصلی شکست در روسازی آسفالتی است. در واقع در اثر تکرار بیشتر بارگذاری، این ریزترک ها به شکل ترک خستگی گسترش یافته و نهایتا گسیختگی سازه ای روسازی آسفالتی را در پی خواهد داشت. سالانه بخش عمده هزینه های تعمیرات و نگهداری راه ها صرف برطرف نمودن خرابی های ناشی از ترک ها می گردد. یکی از عواملی که می تواند در افزایش عمر خستگی روسازی آسفالتی موثر باشد، پتانسیل خودترمیمی قیر و آسفالت است. منظور از خودترمیمی، توانایی بازیابی مشخصات مکانیکی از قبیل سفتی و مقاومت از دست رفته و نیز بازگشت جابه جایی حاصل از بازشدگی ترک ها، در طی دوره استراحت و دمای بالا، است. در این پژوهش به بررسی پدیده خودترمیمی، عوامل تاثیرگذار در آن و معرفی شاخص های اندازه گیری این پدیده، آسفالتی به همراه نتایج آخرین تحقیقات پرداخته شده است