زشتی و نقص ظاهری در آثار کرتین دو تروا

مفاهیم زشت و زیبا جایگاه مهمی در پیکرنگاری مذهبی در قرون وسطی دارند. در واقع آنها بازنمایی تصویری از تضاد میان خوبی و بدی هستند. در همه ی بازنمایی های زشتی شاهد گسست و دوری از نمادپردازی قدسی هستیم، و همه آنها فقط در تضاد با الگوی الهی خود را نشان می دهند. کرتین دو تروا، نویسنده قرن دوازدهم تحت تآثیر همین طرز فکر قرار دارد. بر اساس این نگرش همه چیز بر پایه انطباق استواز است و همه سطوح وجودی با یکدیگر در ارتباطند. این نویسنده در رمانها خویش معمولا شخصیت های زشت را تجسم بدی هستند به نمایش می گذارد: دوشیزه کریه المنظر، نگهبان زمین ها و گله و همینطور کوتوله ها. اما باید گفت که زشتی همیشه نمایانگر بدی نیست بلکه می تواند به مفهومی ظریف تر نیز اشاره داشته باشد. بر اساس نگرشی دیگر، زشت از خود زیبا هم زیباتر است، زیرا نشان می دهد که اشکال مشهود تنها نمادی از زیبایی کامل هستند و نه خود زیبایی مطلق. بدین ترتیب کرتین دو تروا مفهوم زیبایی را نسبی جلوه می دهد.