ارزیابی عملکرد سیاست خارجی ترکیه در یک سال گذشته و چشم انداز آن

در ترکیه گفتمان رسمی و یا سیاست‎مداری که خود را پساکمالیست بخواند وجود ندارد و این تنها مفهومی نظری است که تحلیل‌گران به برخی افراد و گروه‌های موجود در ترکیه داده‌اند. اولین سیاست‌مداری را که می‌توان پساکمالیست نامید، نجم الدین اربکان است که در خرداد 1375 در دولت سلیمان دمیرل قدرت را به دست گرفت. به قدرت رسیدن حزب رفاه در اواسط دهه 1370 به رهبری اربکان اولین زاویه‌گیری عمده از کمالیسم در سیاست داخلی و خارجی بود. انتقاد از غرب و اسراییل، اعتدال نسبت به کردها، استفاده از ادبیات و واژگان اسلامی، چندجانبه‌گرایی در سیاست خارجی، تلاش برای ایجاد فاصله با غرب و نزدیکی به کشورهای اسلامی (به صورتی که به هیچ کشور غربی سفر نکرد و عمده سفرهایش به کشورهای اسلامی بود)، عدم تمکین به قانون داماتو و تداوم روابط با ایران و لیبی، امضای توافق 20 ساله گازی با ایران و تاسیس سازمانی اسلامی از جمله رویکردهای پساکمالیستی اربکان بود.
رویکرد فراکمالیستی نجم‌الدین اربکان بسیار زودتر از آن‌چه که به نظر می‌رسید با شکست مواجه شد و این کمالیست‌ها و نظامیان بودند که با طرح کودتای سفید زمینه برکناری او از قدرت را در سال 1376 کلید زدند. با این وجود، همچنان پروژه پساکمالیسم در مقام یک گفتمان در قلب سیاست ترکی باقی ماند و این بار در سال‌های ابتدایی دهه 2000 بود که در قامت حزب عدالت و توسعه، بار دیگر رهبران سیاسی پساکمالیسم مجال حضور در مدیریت دولت ترکیه را پیدا کردند اما این بار در مسیر خود گام‌هایی محکم برداشتند.