تعیین تجزیه پذیری سیلاژ یونجه مکمل شده با سطوح مختلف آب پنیر تازه و افزودنی باکتریایی

هدف از این مطالعه بررسی تاثیر افزودن سطوح مختلف آب پنیر تازه و افزودنی باکتریایی به سیلاژ یونجه بر میزان تجزیه پذیری شکمبه ای ماده خشک، پروتئین خام و ماده آلی با استفاده از روش کیسه های نایلونی بود. در تیمارهای آزمایشی سطوح صفر 30، 60 و 90 گرم به ازای هرکیلوگرم وزن تر از آب پنیر تازه با افزودن باکتریایی (cfu 108×3 به ازای هر گرم وزن تر یونجه) و بدون افزودن باکتریایی به سیلاژ یونجه اضافه شد. قابلیت تجزیه پذیری با استفاده از روش کیسه های نایلونی با 4 تکرار (2 تکرار در هر گوسفند) در ساعات0، 2، 4، 6، 8، 12، 16، 24، 36، 48، 72 و 96 انجام گرفت. داده های حاصل از این آزمایش به صورت فاکتوریل 2 × 4 در قالب طرح کاملا تصادفی آنالیز شدند. مقایسه میانگین ها (در سطح 05/0 درصد) با استفاده از آزمون دانکن انجام شد. بیش ترین میزان تجزیه پذیری ماده خشک مربوط به تیمار سیلاژ یونجه به همراه 60 گرم آب پنیر تازه بر کیلوگرم وزن تر یونجه بود، که طی ساعات 2، 4، 12، 72 و 96 انکوباسیون شکمبه ای مشاهده شد (05/0 <p). بخش سریع تجزیه شونده (a) ماده خشک در تیمارهای افزودنی باکتریایی تفاوت معنی داری نسبت به تیمار شاهد نداشت، اما در تیمارهای حاوی آب پنیر تازه در سه سطح مختلف (30، 60 و 90 گرم آب پنیر تازه) نسبت به تیمار شاهد افزایش معنی داری داشت (05/0 <P). افزودن آب پنیر در سطوح مختلف سبب افزایش در بخش های با تجزیه پذیری سریع، تجزیه پذیری آهسته و تجزیه پذیری موثر شد.