نقش رهبری پرهیزگارانه در کاهش تنبلی اجتماعی با تحلیلی بر نقش میانجی دلبستگی شغلی

هدف از پژوهش حاضر، بررسی رابطه بین رهبری پرهیزگارانه و کاهش تنبلی اجتماعی با تحلیلی بر نقش میانجی دل بستگی شغلی است.

روش شناسی:

 پژوهش حاضر از لحاظ هدف کاربردی و از نظر روش تحلیل داده ها توصیفی و از نظر ماهیت داده ها پیمایشی است. این پژوهش بر روی نمونه ای 259 نفری از مدیران و کارکنان اداره آموزش و پرورش و کلیه عوامل اجرایی مدارس متوسطه دوره دوم ناحیه 2 شهر رشت انجام شد. برای گردآوری داده ها از پرسش نامه رهبری پرهیزگارانه مبتنی بر پژوهش کالدول و همکاران (2014)، پرسش نامه تنبلی اجتماعی صفاری نیا (1391) و پرسش نامه استاندارد دل بستگی شغلی شافلی و بیکر (2003) استفاده شده است. در این پژوهش به منظور بررسی روایی و تایید مدل و پایایی پژوهش از تحلیل عاملی تاییدی و ضریب بارهای عاملی، آلفای کرونباخ، پایایی ترکیبی و روایی همگرا استفاده شد و برای آزمون فرضیه های پژوهش از معادلات ساختاری استفاده شده است.

یافته ها: 

تجزیه و تحلیل داده ها نشان دادکه بین همه ابعاد رهبری پرهیزگارانه و تنبلی اجتماعی رابطه معکوس و معناداری وجود دارد. وجود رابطه مثبت و معنادار بین رهبری پرهیزگارانه و دل بستگی شغلی نیز تایید می شود. هم چنین رابطه ی منفی و معناداری بین دل بستگی شغلی و تنبلی اجتماعی مورد تایید قرار گرفت.

نتیجه گیری:

 با توجه یافته ها می توان گفت که به کارگیری رهبری پرهیزگارانه موجب می شود سطوح بالایی از مشارکت، تعهد بیش تر نسبت به تعالی و پشتیبانی بیش تر از نوآوری در سازمان تجربه شود، موجبات بهبود عملکرد سازمانی و رفتارهای فرانقشی را فراهم کرده و کاهش چشم گیر تنبلی اجتماعی را به دنبال خواهد داشته باشد.