حرکت به سوی پایداری زیست محیطی برداشت گندم در سیستم های دیم و آبی

این مطالعه با هدف ارزیابی پایداری زیست محیطی برداشت گندم در سیستم های کشاورزی دیم و آبی در سه منطقه مختلف در ایران، شامل ساری، مشهد و پارس آباد مغان انجام شد. چهار شاخص پایداری انرژی، امرژی، اگزرژی و انتشار گازهای گلخانه ای در این پژوهش بررسی شدند. نتایج نشان داد که کارایی انرژی عملیات برداشت در سیستم های آبی بیش تر از سیستم های دیم بوده است. نتایج حاصل از تحلیل امرژی نشان داد که شاخص پایداری زیست محیطی در سیستم های دیم در مشهد، پارس آباد مغان و ساری به ترتیب 036/0، 035/0 و 034/0 بوده است. نتایج تحلیل اگزرژی نیز نشان داد که کارایی اگزرژی عملیات برداشت در سیستم های دیم و آبی در ساری و پارس آباد مغان به ترتیب با 07/56 و 72/128 بیشتر از مناطق دیگر بوده است. مجموع انتشار گازهای گلخانه ای در عملیات برداشت در ساری، پارس آباد مغان و مشهد در سیستم های دیم کمتر از سیستم های آبی تعیین شد (به ترتیب 88/54، 64/47 و 03/36 کیلوگرم کربن دی اکسید در هکتار در مقایسه با 52/67، 56/66 و 22/56 کیلوگرم کربن دی اکسید در هکتار). به صورت کلی، عملیات برداشت گندم در ساری و پارس آباد مغان به ترتیب در سیستم های کشت دیم و آبی دارای پایداری زیست محیطی بالاتری بودند.