بررسی نقش تاب آوری در آسیب پذیری روانی کارکنان دانشگاه آزاد اسلامی بیرجند در بحران پاندمی کرونا

ظهور کووید 19 و پیامدهای آن منجر به ترس، نگرانی و اضطراب در بین افراد در سراسر جهان شده است.

هدف از این پژوهش بررسی نقش تاب آوری در پیش بینی آسیب پذیری روانی است.

این مطالعه از نوع توصیفی بوده و جامعه، کارکنان دانشگاه آزاد بیرجند در سال 1399 بود. 123 نفر بر اساس جدول مورگان، به عنوان نمونه به صورت تصادفی ساده انتخاب شدند و پرسشنامه ها شامل تاب آوری کونور و دیویدسون و نشانگان روانی بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها علاوه بر میانگین و انحراف معیار، آزمون همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه استفاده و تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری spss انجام شد.

یافته ها: 

بین نمره کلی تاب آوری با آسیب پذیری روانی رابطه معنی داری وجود دارد. در بین خرده مقیاس ها هم به ترتیب؛  افسردگی (0/647-=r)، حساسیت در روابط متقابل (0/553-=r)، وسواس (0/503-=r)، اضطراب (0/497-=r) و پرخاشگری (0/474-=r) بیشترین همبستگی با تاب آوری را داشتند (P<0/001). همچنین نتایج تحلیل رگرسیون خطی نشان داد که تاب آوری توانست به طور کلی 40 %میزان آسیب پذیری روانی و خرده مقیاس های آن را پیش بینی کند (P<0/001).

نتیجه گیری: 

می توان نتیجه گرفت که افزایش تاب آوری می تواند به کاهش خرده مقیاس های آسیب پذیری روانی افراد منجر شود. همچنین می توان از نتایج این مطالعه برای تشخیص میزان آسیب های روان شناختی ناشی از بحران پاندمی کرونا در کارکنان دانشگاه آزاد بیرجند و برنامه ریزی جهت انجام مداخلات روان شناسی لازم در این گروه هدف استفاده کرد.