تطبیق نظام های خنده معنایی ادبیات عامه و ادبیات کودک:از منظر نشانه معناشناسی اجتماعی

گرمس در نشانه شناسی روایی خود دو نظام معنایی «برنامه مدار» و «مجابی» را مطرح می کند. لاندوفسکی، علاوه بر این دو نظام، قایل به دو نظام معنایی تعاملی «تطبیقی» و «تصادفی» نیز هست. نظام های چهارگانه مذکور (برنامه مدار، مجابی، تطبیقی، و تصادفی) به ترتیب مبتنی بر نظم، نیت مندی، تعامل حسی، و شانس هستند. با توجه به اینکه نشانه معناشناسی اجتماعی نظریه تولید و دریافت معنا در کاربرد است، پژوهش پیش رو بر آن است که در چارچوب نظام های چهارگانه لاندوفسکی، با شیوه تحلیلی توصیفی نشان دهد که قصه های طنز کودک معاصر به مثابه خرده بافت های موقعیتی خنده داری هستند که راهبردهای معناساز بیناسوژه ای خود را از کلان بافت های تاریخی فرهنگی ای مانند قصه ها، مثل ها و لطیفه ها به ارث می برند. مسئله پژوهش چگونگی کاکرد روابط بیناسوژه ای (روابط میان شخصیت ها) در تسری این شگردهای خنده معنایی است. منظور از «شگردهای خنده معنایی» راهبردهای شکل گیری فرایند خنده در چارچوب یک نظام معنایی است. این پژوهش برای نخستین بار نظام های معنایی طنز را معرفی و رده بندی می کند.