اصالت در بافت تاریخی محله فردوسی شهر تهران با رویکرد پدیدارشناسی

محله های شهری از عناصر حیات بخش هر شهر محسوب می گردد و فرهنگ ساکنان، در تاروپود محله نهفته است. ورود فناوری های نوین در زندگی شهری و شتاب زدگی طراحان در ساخت بناها، موجب کاهش حس تعلق ساکنان به محیط زندگی شان و کاهش تعاملات اجتماعی شده است. به همین خاطر روزگاری که محله های تاریخی به عنوان نماد امنیت، آسایش و اصالت ساکنان بودند، به علت ناکارآمدی و ازهم گسیختگی ساختارشان، دچار ناپایداری و جابه جایی ساکنان گشته است. بر این اساس این موضوع به عنوان معضل اصلی در این دسته محله ها شناخته می گردد. این مقاله با هدف شناسایی مولفه های اصالت در بافت تاریخی محله فردوسی در منطقه 12 شهر تهران با رویکرد پدیدارشناسی توصیفی به عنوان روش تحقیق انجام شده است. بدین منظور هشت نفر از ساکنین محله مذکور که سابقه سکونت بیش ازپنجاه سال در محله مذکور را داشتند، به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و با استفاده از پرسشنامه و مصاحبه های عمیق فردی اطلاعات جمع آوری مکتوب و پیاده سازی مصاحبه ها در نرم افزار تحلیل داده ها کیفی مکس کیود انجام و به روش هفت گانه کلایزری مورد تحلیل قرار گرفتند .نتایج حاصل از تحلیل داده ها بیانگر آن است اصالت به عنوان یکی از ویژگی های فردی عامل موثر در تربیت انسان برای زندگی به عنوان شهروند در جامعه بیرونی و نقش کنترل کننده بر رفتار و عملکردی انسانی در جامعه خواهد داشت. ازاین رو حفظ و حراست از آثار، ابنیه و مکان های باارزش تاریخی موجود در محله که دستخوش ویژگی های رفتاری و عملکردی انسان هاست، علاوه بر ماندگاری و غنای حسی فضا، از ملزومات انتقال اصالت از نسلی به نسل دیگر خواهد بود