تاثیر روزوواستاتین بر یافته های بالینی بیماران مبتلا به سندرم تونل کارپال؛ یک مطالعه آزمایشی مداخله ای

سندرم تونل کارپال شایعترین نوروپاتی عصب مدیان است. شواهدی وجود دارد که استاتین ها ممکن است اثراتی غیر از کاهش کلسترول برای محافظت از اعصاب داشته باشند. این مقاله به بررسی تاثیر روزوواستاتین بر علایم بالینی در بیماران با سندرم تونل کارپال می پردازد.

در این مطالعه مداخله ای، 50 بیمار با سندرم تونل کارپال خفیف تا متوسط با رضایت آگاهانه در دو گروه درمان و کنترل شرکت کردند. روزانه به مدت یک ماه قرص های روزوواستاتین 20 میلی گرم به گروه درمان و دارونما به گروه کنترل داده شد. مطالعه انتقال عصب  بر روی انگشت سوم همه بیماران توسط دو متخصص مغز و اعصاب انجام شد. از مقیاس آنالوگ بصری  برای ارزیابی اثر کاهش دهنده درد استفاده شد. به منظور بررسی شدت درگیری عصب میانی بر اساس متد الکترودیاگنوزیس، از اندازه گیری تاخیر هدایت عصب حسی و حرکتی عصب میانی استفاده شد. شدت علایم و وضعیت عملکرد بیماران نیز توسط پرسشنامه بوستون ارزیابی شد.

نمره درد بیماران در گروه درمان بعد از مداخله  2/69 ± 3/91 کاهش معنی داری نسبت به قبل از مداخله 3/2 ± 5/8 نشان داد (0/025 = p)  ولی از نظر شدت علایم و وضعیت عملکرد تفاوت معنی داری وجود نداشت.  

روزوواستاتین می تواند در کاهش درد همراه با سندرم تونل کارپال موثر باشد. ما بر این باوریم که این کاهش درد می تواند تاثیر قابل قبولی بر کیفیت زندگی بیماران داشته باشد و مشکلات آن ها را کاهش دهد.