بررسی آزمایشگاهی بهینه ترین طرح اختلاط بتن اسفنجی حاوی افزودنی ژل میکروسیلیس بر پایه بیشینه مقاومت فشاری و نفوذپذیری

از ایده های جالب و کارآمد در روسازی ها و کفپوش معابر استفاده از بتنی نفوذپذیر به نام بتن اسفنجی یا متخلخل است. از بتن اسفنجی که دارای مزایای اقتصادی و به خصوص زیست محیطی فراوانی است می توان در کاهش رواناب هنگام بارندگی، به تاخیر انداختن ورود آب باران به سیستم فاضلاب به دلیل جذب آن توسط زمین، اصلاح کیفیت آبهای زیرزمینی به دلیل عدم عبور آب از سطح زمین و تماس با آلودگی های احتمالی استفاده کرد. در این پژوهش از چهار طرح اختلاط متفاوت برای سه دانه بندی سنگدانه که در حالت کلی 12 طرح اختلاط را در بر می گیرد، استفاده شده که شامل نمونه بتن های معمولی و دارای افزودنی ژل میکروسیلیس بوده اند. در انتها بر روی آن ها آزمایش های مقاومت فشاری و نفوذپذیری صورت گرفته است. نتایج بدست آمده از پژوهش نشان می دهد بتن هایی که چگالی بیشتری یا به عبارتی دانه بندی ریزتر داشتند مقاومت فشاری به میزان 9 مگاپاسکال بیشتری را نشان داده اما 15درصد نفوذپذیری کمتری را دارا می باشند. به طور کلی مطابق نتیجه این آزمایشات عوامل موثر بر چگالی بتن اسفنجی را می توان اندازه سنگدانه ها، کارایی و میزان ژل میکروسیلیس بیان کرد. ژل میکروسیلیس به دلیل دارا بودن فوق روان کننده کارایی، مقاومت و دوام بتن را افزایش داده ولی موجب کاهش تخلخل بتن می شود اما به گونه ای که باز هم نفوذپذیری آن نسبت به بتن معمولی قابل قبول است. در نهایت بهینه ترین دانه بندی برای مقاومت فشاری و نفوذپذیری مطلوب در دانه بندی شماره 3 این پژوهش بدست آمده است که در آن نصف سنگدانه ها از باقیمانده های الک8/3 و نصف دیگر از باقیمانده های روی الک 4 تشکیل شده و بسته به این که نیاز به مقاومت یا نفوذپذیری بیشتر باشد می توان با پارامترهایی همچون نسبت آب به سیمان، نسبت شن به سیمان و افزودن میکروسیلیس ویژگی مورد نظر را بدست آورد که در این پژوهش مورد بررسی قرار گرفته است.