مقایسه تعادل عملکردی و احتمال سقوط در سالمندان با و بدون سابقه سقوط ساکن در مراکز مراقبتی

هدف از تحقیق حاضر، مقایسه تعادل عملکردی و احتمال سقوط در سالمندان با یا بدون سابقه سقوط ساکن در مراکز مراقبتی بود.

جامعه آماری پژوهش حاضر، شامل سی نفر از سالمندان مرد و زن بالای 60 سال از دو مرکز نگهداری سالمندان شهر رشت بودند و به صورت در دسترس انتخاب شدند. این نمونه ها با توجه به داشتن معیارهای ورود و خروج انتخاب شدند. محدوده سنی 60 تا 74 سال بود. افراد به دو گروه سالمندان با یا بدون سابقه زمین خوردن (هر گروه پانزده نفر) تقسیم شدند. افرادی که در طول شش ماه اخیر سابقه زمین خوردن نداشتند، در گروه بدون سابقه زمین خوردن و افرادی که در شش ماه اخیر یک بار یا بیشتر زمین خورده بودند، در گروه با سابقه زمین خوردن قرار گرفتند. ارزیابی تعادل و احتمال سقوط سالمندان با آزمون های (برگ و زمان برخاستن و رفتن) انجام شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار آماری SPSS استفاده شد. از آزمون شاپیرو ویلک جهت طبیعی بودن توزیع داده ها، از آزمون های آمار توصیفی در قالب آماره هایی چون میانگین، انحراف معیار، میانه، دامنه تغییرات و جهت توصیف داده ها و در بخش آمار استنباطی با توجه به مقایسه متغیرها از آزمون تی مستقل استفاده شد.

نتایج آزمون نرمالیتی شاپیرو ویلک نرمال بودن داده ها را در متغیرهای شاخص تعادل عملکردی و احتمال سقوط تایید کرد. بین شاخص تعادل عملکردی در سالمندان با یا بدون سابقه سقوط تفاوت معناداری وجود داشت (0/007=P). بین شاخص احتمال سقوط در سالمندان با یا بدون سابقه سقوط تفاوت معناداری وجود داشت (0/001=P). 

با توجه به نتایج این تحقیق، افراد بدون سابقه سقوط در شاخص های تعادل عملکردی و احتمال سقوط، عملکردی بهتر نسبت به افراد با سابقه سقوط داشتند. با توجه به کاهش تعادل عملکردی و افزایش احتمال سقوط در سالمندان با سابقه سقوط، انجام تمرینات و حرکات ورزشی ویژه برای کنترل، ارتقا و حفظ این عوامل ضروری به نظر می رسد.