پیش بینی سلامت روان دانشجو معلمان بر اساس متغیرهای خودکارآمدی و حمایت اجتماعی

هدف اصلی پژوهش حاضر پیش بینی سلامت روان دانشجومعلمان بر اساس متغیر های خودکارآمدی و حمایت اجتماعی است. با توجه به ماهیت موضوع و اهداف پژوهش، طرح ‏پژوهش غیرآزمایشی و از نوع همبستگی می باشد. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه دانشجومعلمان پردیس شهیدمفتح (تهران)دانشگاه فرهنگیان بوده است که از میان آنها تعداد 247 نفر با روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای برای اجرای پژوهش انتخاب شدند. به منظور جمع آوری داده های پژوهش از آزمون سلامت ‏عمومی (28-GHQ)، پرسشنامه خودکارآمدی عمومی شرر و همکاران (1982) و پرسشنامه حمایت اجتماعی ‏واکس و همکاران (1986) استفاده به عمل آمد. برای تجزیه و تحلیل داده های پژوهش از شاخص های آمار ‏توصیفی و آمار استنباطی(رگرسیون چندمتغیری) استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که بین متغیرهای خودکارآمدی و حمایت اجتماعی با نشانه های جسمانی رابطه منفی معناداری وجود دارد و آن متغیرها می توانند تغییرات نشانه های جسمانی را در بین دانشجومعلمان به گونه ای معنادار (021/0>P) تبیین و پیش بینی کنند. بین متغیر خودکارآمدی با اضطراب و بی خوابی رابطه منفی معناداری وجود دارد و متغیرخودکارآمدی می تواند اضطراب و بی خوابی را به گونه ای معنادار (005/0>P) در بین دانشجومعلمان تبیین و پیش بینی کند. متغیرهای خودکارآمدی و حمایت اجتماعی می توانند اختلال در کارکردهای اجتماعی را به گونه ای معنادار (001/0>P) در بین دانشجومعلمان تبیین و پیش بینی کنند. همچنین متغیر خودکارآمدی می تواند تغییرات افسردگی را به گونه ای معنادار (001/0>P) در بین دانشجومعلمان تبیین و پیش بینی کند. با توجه به یافته های حاصله می توان نتیجه گرفت که با ‏بکارگیری شیوه هایی برای افزایش خودکارآمدی دانشجومعلمان و حمایت اجتماعی از ایشان، می توان به ارتقای سطح سلامت روان در ‏میان آنها کمک نمود.