تحلیل و بررسی تاثیر ایجاد اقامتگاه های بوم گردی ایران در توسعه نواحی روستایی در راستای توسعه پایدار منطقه ای

اقامتگاه‏های بوم گردی چند سالی است در روستاهای اطراف شهرهای بزرگ و دارای آثار تاریخی و طبیعی شکل گرفتند و سازمان‏های متولی از آن‏ها حمایت می‏کنند. از طرفی مشکلات شهرنشینی و فطرت طبیعت دوست آدمی، عاملی است تا اسباب توسعه روستایی از طریق گردشگری و خدمات آن را فراهم آورد. این پژوهش کاربردی با هدف ایجاد اقامتگاه‏های بوم‏گردی و نقش آن بر توسعه سکونتگاه‏های روستایی در راستای توسعه پایدار منطقه‏ای، با بهره‏ گیری از اطلاعات، توصیفی-پیمایشی و از طریق مصاحبه با کارشناسان اقدام به شناسایی مولفه ‏ها و معیارهای موثر نموده و سپس عوامل شناسایی شده در غالب پرسشنامه دلفی فازی در اختیار نمونه آماری که 384 نفر از ساکنان نواحی روستایی چهاراستان، استان مازندران (شمالی)، استان فارس (جنوبی)، ایلام (غربی) و خراسان جنوبی (شرقی) می‏باشند، بصورت تصادفی توزیع گردید و داده ‏ها با استفاده از نرم ‏افزار spss در قالب روش تحلیل‏عاملی تجزیه و تحلیل شد. نتایج پژوهش از تقلیل 37 متغیر، بیان کننده 8 عامل استخراج شده بود که 90/79 درصد نشان از رضایت‏بخش بودن تحلیل‏ عاملی و متغیرهای بررسی شده دارد، براین‏اساس عامل اشتغال‏زایی19/72درصد اثرگذاری اقامتگاه ‏های بوم‏گردی را تبیین می‏کند که شامل ایجاد اشتغال مستقیم و غیرمستقیم، گسترش فرصت‏های شغلی برای زنان و ایجاد فرصت‏های شغلی جدید می‏باشد؛ عامل افزایش تولید و درآمد با واریانس32/17و عامل تقویت هویت محلی با واریانس96/13، بیشترین درصد و عوامل کالبدی-معماری با واریانس9/3 و اجتماعی-فرهنگی با واریانس38/1کمترین درصد اثرگذاری اقامتگاه‏های بوم گردی را بر توسعه نواحی روستایی مناطق مورد مطالعه را تبیین می‏کنند، همچنین آزمونTتک نمونه‏ای، عامل چهارم (رونق بخش خدمات) با آماره 64/8و عامل اول (اشتغال‏زایی) با آماره51/7بیشترین نقش را در این زمینه داشته‏اند.