بررسی رابطه بین سبک زندگی سلامت محور و راهبردهای یادگیری خودتنظیمی و خودکنترلی با بهداشت روانی و جسمانی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی خراسان شمالی

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه بین سبک زندگی سلامت محور و راهبردهای یادگیری خودتنظیمی و خودکنترلی با بهداشت روانی و جسمانی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی بود. مطالعه حاضر از نوع توصیفی- پیمایشی و با روش همبستگی انجام شد. جامعه آماری شامل کلیه دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی خراسان شمالی به تعداد 1554 نفر بود که 308 نفر طبق فرمول کوکران و به شیوه نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. داده ها توسط سه پرسشنامه سبک زندگی سلامت محور (HPLPII) والکر و همکاران (1987)، راهبردهای یادگیری خودتنظیمی و خودکنترلی (SRLS) زیمزمن و مارتینزپونز (1988) و بهداشت روانی و جسمانی ویر (1996) جمع آوری شد که روایی آن ها از نوع صوری و محتوایی مورد تایید اساتید و خبرگان قرار گرفت و پایایی آنها با ضریب آلفای کرونباخ بررسی شد. تحلیل داده ها در بخش آمار توصیفی از (جدول توزیع فراوانی، نمودار، میانگین، انحراف معیار و محاسبه شاخص های مرکزی و پراکندگی) و در بخش آمار استنباطی جهت سنجش روابط بین متغیرها از نرم افزار آماری spss21 و معادلات ساختاری از نرم افزار lisrel8/8 استفاده شد. نتایج نشان داد که بین سبک زندگی سلامت محور و راهبردهای یادگیری خودتنظیمی و خودکنترلی با بهداشت روانی و جسمانی دانشجویان رابطه معنی داری وجود دارد. همچنین نتایج رگرسیون چند متغیره گام به گام نشان داد در گام اول سبک زندگی سلامت محور به تنهایی (2/31) درصد و در گام دوم با اضافه شدن متغیر راهبردهای یادگیری خودتنظیمی و خودکنترلی به معادله هر دو (2/32) درصد از واریانس معادله را تبیین می کند.