ارائه الگوی مدیریت استعداد در نظام آموزش عالی ایران: مدلی برآمده از نظریه داده بنیاد

هدف پژوهش حاضر شناسایی عوامل موثر در جذب، توسعه و نگهداشت استعدادهای علمی در نظام آموزش عالی ایران به منظور ارایه الگوی جامع مدیریت استعداد در سازمان دانشگاه بود. روش و طرح پژوهش کیفی و راهبرد مورد استفاده، نظریه زمینه ای(طرح سیستماتیک) بود. جامعه آماری شامل کلیه استعدادهای علمی دانشگاه های دولتی سراسر کشور می باشد. برای نمونه گیری از روش نمونه گیری هدف مند متوالی نظری و گلوله برفی استفاده شد. 20 نفر از استعدادهای علمی انتخاب و از طریق مصاحبه نیمه ساختار یافته در پژوهش مشارکت نمودند. با استفاده از نتایج مستخرج از مصاحبه ها عوامل موثر در جذب، توسعه و نگهداشت استعدادهای علمی در نظام آموزش عالی ایران شناسایی شده و طی سه مرحله کدگذاری باز، محوری و انتخابی مدل مدیریت استعداد نظام آموزش عالی در شش مقوله اصلی شرایط علی، پدیده محوری، تعاملات، شرایط زمینه ای، شرایط مداخله گر و پیامدهای مدیریت استعداد ارایه گردید. بر طبق نتایج، استقرار نظام مدیریت استعداد در آموزش عالی ایران بر مبنای عوامل فردی، مدیریتی و تطبیق پویا تحقق یافته و اساس آن تمرکز و هم راستایی راهبردراهبردی و اتخاذ راهبردهای موثر جذب، توسعه و نگهداشت می باشد. بستر فراهم کننده راهبردها؛ عوامل سازمانی، عوامل مرتبط با کار و شرایط فراسازمانی است که در کنش و واکنش با عوامل زمینه ای و مداخله گر، پیامدهای نگرشی، رفتاری و سازمانی در بر دارد.