فعالیت ضد التهابی و آنتی اکسیدانی ‏آسپرین در مدل حیوانات سپتیکی با نگاهی ‏بر آنزیم های کبدی

Sepsis یک واکنش سیستمیک بدن در برابر میکروارگانیسم های تهاجمی مانند باکتری ها و قارچ ها است. همچنین به عنوان یک پاسخ سیستماتیک به عفونت های شدید بوده است و یکی از ده علت اصلی مرگ و میر در بین بیماران بستری در بیمارستان است. چندین داروی احتمالی مورد بررسی قرار گرفته است، اما هنوز هیچ یک از داروهای موثر شناخته شده برای بیماری سپسیس به طور جدی منظور نشده است. بنابراین اثر آسپرین به عنوان یک داروی ضد التهاب غیر استروییدی (NSAID) در درمان و کاهش سپسیس موثر است. برای این منظور از الگوی التهابی تجربی در این مطالعه استفاده شده است، به این منظور موش ها به چهار گروه (4 نفره) تقسیم شدند. گروه اول گروه کنترل، گروه دوم گروه LAP (لاپاراتومی)، گروه سوم گروه CLP و گروه چهارم گروه درمان با  آسپرین با دوز 2 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن به صورت خوراکی یک بار در روز به مدت 48 ساعت پس از القای CLP در موش ها و نمونه خون از قلب آنها جمع آوری شد. در مرحله بعد حیوانات کشته شده و بافت کبد برای مطالعات بافت شناسی و بیوشیمیایی از هم جدا می شود. بافت کبد جدا شده و برای آزمایش بیان ژن COX2 از روش Real Time pCR استفاده شد. تجزیه و تحلیل آماری با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون آنوا انجام شد. 05/0p < از نظر آماری معنی دار تلقی می شود. نتایج ما نشان داد که درمان حیوانات مبتلا به آسپرین در تنظیم پارامترهای آنتی اکسیدانی و التهابی موثر است. همچنین یافته ها حاکی از آن است که در بافت کبد، آسپرین بیشترین تاثیر را در کاهش بیان ژن دارد. مطالعات پاتولوژیک همچنین نشان داد که سپسیس باعث آسیب به بافت کبد می شود که با این روش ها می توان این آسیب ها را کاهش داد. سرانجام، سپسیس باعث آسیب اکسیداتیو در بافت کبد می شود و استفاده از آسپرین در پیش گیری و بهبود این آسیب ها موثر است.