بررسی بیان COX2 در لیکن پلان دهانی به روش ایمونوهیستوشیمی

لیکن پلان یک بیماری اتوایمیون مزمن التهابی نسبتا شایع با اتیولوژی نامشخص است. سازمان بهداشت جهانی (WHO) آن را به عنوان یک ضایعه پیش سرطانی بالقوه تعریف کرده است. COX-2 یک آنزیم کلیدی برای فرآیند های التهابی و پرولیفراسیون سلولی است. افزایش بیان آن در برخی بیماریهای التهابی مزمن پیش بدخیم و نیوپلاسم های بدخیم دستگاه تنفسی گوارشی فوقانی پیشنهادکننده ی نقش آن در مراحل اولیه کارسینوژنز سر و گردن می باشد و می تواند به پتانسیل آن به عنوان یک فاکتور پروگنوستیک و مارکر رفتار تغییریافته، اشاره نماید. هدف از این مطالعه آنالیز نشانگر COX-2 در پاتوژنز و رفتار بیولوژیک لیکن پلان دهانی و لیکن پلان دهانی همراه با دیسپلازی بود. میزان بروز نشانگر COX-2 در 50 نمونه از آرشیو بخش آسیب شناسی دانشکده دندانپزشکی مشهد، شامل 25 نمونه لیکن پلان دهانی و 25 نمونه لیکن پلان دهانی دارای دیسپلازی به روش ایمونو هیستوشیمی ارزیابی شد. در این مطالعه توصیفی- تحلیلی مقطعی از آزمون های آماری Kruskal-Wallis و Chi- Square به منظور مقایسه میزان بروز مارکر COX-2 در گروه های مورد مطالعه استفاده شد. بر اساس نتایج حاصل از این مطالعه، بین دو گروه لیکن پلان دهانی و لیکن پلان دهانی همراه با دیسپلازی الگوی رنگ پذیریبا مارکر COX-2 در لایه ی بازال و همبند تفاوت معنی داری نداشت؛ در حالیکه در لایه ی سوپرابازال در گروه لیکن پلان با دیسپلازی به طور معنی داری بیشتر از گروه لیکن پلان دهانی بود. از لحاظ جایگاه، ضایعات لیکن پلان با دیسپلازی، بیشتر در مخاط باکال و ضایعات لیکن پلان دهانی (بدون دیسپلازی) بیشتر در لب دیده شد. بر اساس مطالعه حاضر می توان نتیجه گرفت که افزایش بیان COX-2 در ضایعات لیکن پلان دهانی بویژه انواع دارای دیسپلازی دیده می شود. همچنین حضور ضایعه در بعضی از نواحی دهان مانند مخاط باکال، زبان و بوردر زبان با دیسپلازی ارتباط بیشتری دارد.