بررسی تاثیر تزریق اینترادرمال سلول های بنیادی مزانشیمی ژله وارتون در ترمیم زخم دیابتی در مدل حیوانی

کاربرد سلول های بنیادی مزانشیمی در ترمیم زخم های مزمن از چالش برانگیزترین موضوعات در حوزه سلول درمانی است. مطالعه حاضر با استفاده از تصویربرداری امواج فراصوت به بررسی اثربخشی تزریق اینترادرمال سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از ژله وارتون بندناف در ترمیم زخم های دیابتی در مدل حیوانی پرداخته است.

این مطالعه تجربی از مهر 1398 تا مهر 1399 در دانشگاه علوم پزشکی تهران بر روی 10 نمونه بندناف نوزادان تازه متولد شده در بیمارستان میلاد تهران انجام شد. ابتدا سلول های بنیادی مزانشیمی از ژله وارتون جداسازی شدند. توانایی تمایزی سلول ها و بیان مارکرهای اختصاصی سلول های بنیادی مزانشیمی بررسی شد. مدل دیابت در 42 موش صحرایی نر نژاد ویستار ایجاد شد. حیوانات به دو گروه تزریق نرمال سالین و تزریق سلول تقسیم شدند. ضخامت و چگالی پوست با استفاده از تصویربرداری اولتراسوند در روزهای 7، 14 و 21 ارزیابی شد. در آخر داده ها با استفاده از Student’s t-test و Analysis of variance مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

یافته ها: 

نتایج بررسی سلول ها نشان داد که سلول های بنیادی مزانشیمی از سلامت و کیفیت لازم برخوردار بودند. نتایج اندازه گیری بیومتریک پوست ناحیه زخم در موش های صحرایی نشان داد که ضخامت و چگالی پوست در روزهای هفت، 14 و 21 در گروه تزریق سلول های بنیادی مزانشیمی ژله وارتون نسبت به گروه کنترل دارای افزایش معناداری بود.

نتیجه گیری:

 تزریق سلول های بنیادی مزانشیمی ژله وارتون در ناحیه اینترا درمال زخم دیابتی، باعث ترمیم سریع تر زخم در موش های صحرایی دیابتی می گردد. بر این مبنا استفاده از این سلول های بنیادی می تواند در سلول درمانی به ویژه در حیطه ترمیم زخم های مزمن مورد توجه قرار گیرد.