تاثیر پیش آماده سازی قلبی با تمرینات تناوبی شدید بر MDA، SOD و GPX میوکارد به دنبال القای سکته قلبی حاد در موش های صحرایی نر

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر پیش آماده سازی قلبی با تمرین تناوبی شدید بر آنزیم های MDA ،SOD   و  GPX به دنبال سکته قلبی حاد در موش های صحرایی نر است.

بر اساس این هدف، 20 سر موش 8 هفته ای نر با نژاد ویستار (با میانگین وزنی 1/5 ± 41/224 گرم) به 4 گروه کنترل، تمرین، سکته و سکته-تمرین تقسیم شدند. گروه های تمرینی به دو هفته تمرین تناوبی شدید در چهار بخش پرداختند. بخش اول، سه روز تمرین هر روز دو جلسه و هر جلسه شامل 4 تناوب شدید دو دقیقه ای با سرعت 35 تا 40 متر بر دقیقه  که بین هر تناوب، یک وهله استراحت فعال 2 دقیقه ای در نظر گرفته شد. در بخش دوم، دو روز تمرین، هر روز دو جلسه تمرینی حاوی 4 تناوب فعالیت شدید 2 دقیقه ای  و 3 تناوب استراحت فعال 2 دقیقه ای بود. بخش سوم، در سه روز تمرینی شامل 5 تناوب شدید  و 4 تناوب استراحت فعال  بود. بخش چهارم، شامل دو روز تمرینی  با شدتی مشابه بخش سوم، اما با افزایش یک تناوب فعالیت و استراحت فعال در هر جلسه همراه بود.

آزمون تحلیل واریانس یک راهه نشان داد که دو هفته تمرین تناوبی شدید اگرچه موجب کاهش ناحیه انفارکته قلب موش ها می شود، اما تغییرات معنی داری در MDA، SOD و GPx به دنبال انفارکتوس میوکارد حاد بین گروه های سکته-تمرین و سکته ایجاد نمی کند.

 تمرینات ورزشی تناوبی شدید موجب کاهش آسیب بافتی قلب در انفارکتوس می شود و این کاهش مستقل از  تغییرات عوامل  اکسایشی و ضد اکسایشی اتفاق می افتد.