ادبیات اقلیمی در رمان «اهل غرق» اثر منیرو روانی پور

داستان های اقلیمی غالبا بازتاب دهنده ویژگی ها و عناصر مشترکی چون زبان، فرهنگ، باورها، آداب و رسوم یک منطقه جغرافیایی اند. دهه های پنجاه و شصت، دوران رونق ادبیات اقلیمی و ظهور نویسندگان متعددی است که نوشته هایشان رنگ و بویی محلی دارد و بر  ادبیات مناطق روستایی متکی است. رمان«اهل غرق» اثر منیرو روانی پور را می توان در زمره آثار ادبیات اقلیمی روستایی دانست. نویسنده داستان به دلیل آشنایی عمیق با فرهنگ ساکنان سواحل دریایی خلیج فارس و بهره گیری از عناصر بومی و محلی سرزمینن های جنوب به روایت داستان می پردازد. در این پژوهش  کوشش شده است تا با روش تحلیلی- توصیفی، شاخص های ادبیات اقلیمی رمان«اهل غرق»؛ از جمله موقعیت جغرافیایی، زبان و لهجه، پوشاک، آداب و رسوم، باورها، اعتقادات و سرودهای محلی بررسی شود. نتایج حاصل شده، علاوه بر اینکه از تسلط عمیق نویسنده بر جنبه های بومی این منطقه حکایت می کند؛ لایه های پنهان روحیات و خلقیات و اعتقادات مردم جنوب را که در مقاومت، دلاوری و استعمارستیزی، خلاصه می شود از دیدگاه یک روایتگر عیان می سازد.