جامعه شناسی عدالت در نهج البلاغه و شاهنامه

یکی از ارزش ها و مفاهیم اجتماعی که در طول تاریخ بسیاری از صاحب نظران و منتقدان به آن توجه نشان داده اند، مفهوم عدل پروری و عدل گستری است. با مشاهده پژوهش های پیشین به نظر می رسد با گسترش عدالت در جوامع گونا گون بسیاری از مشکلات فردی و جمعی کاسته شده و انسان به آرمان شهر خود نزدیک تر می شود. در بسیاری از متون به این مساله، چه از دیدگاه فردی و چه از جهان بینی جمعی، توجه نشان داده شده و زوایا و ابعاد مختلف آن از جمله عدالت الهی، عدالت اقتصادی، اجتماعی، قضایی و... مورد اشاره و بررسی قرار گرفته است. از جمله این آثار می توان به نهج البلاغه و شاهنامه فردوسی اشاره کرد. با توجه به پژوهش های پژوهشگران این مقاله تحلیلی و توصیفی در نهج البلاغه و شاهنامه فردوسی به اصل قدرت اشاره بیشتری شده که امکان سودخواهی و بی عدالتی حاکم را فراهم می سازد که یکی از اصول مهم توجه به عدالت است. تعاریفی که در هر دو اثر بیان گردیده، مبین این مساله می تواند باشد که بینش حاکم بر نهج البلاغه و شاهنامه درمورد جامعه شناسی عدالت و چهارچوب مفهومی آن یکسان است. در این پژوهش سعی بر این گردیده با توجه به شواهد و مصادیق یافت شده مقوله عدالت و ابعاد آن مورد بررسی و تحلیل قرار گیرد.