کاربست قاعده ضرورت و اضطرار در درمان بیمار توسط پزشک نامحرم

 قاعده فقهی «ضرورت و اضطرار» در بسیاری از مسایل مورد ابتلا، قابل جریان و مستند حکم شرعی است. به‌کارگیری این قاعده می‌تواند نقش مهمی در تجویز نگاه و لمس بیماران توسط پزشکان نامحرم ایفا نموده و به عنوان راهی پیش روی پزشکان قرار گیرد تا ایشان با رعایت مسایل فقهی به معالجه بیماران نامحرم بپردازند.

نوشتار حاضر به صورت توصیفی تحلیلی به واکاوی متون فقهی و نقد و بررسی نظرات فقها در زمینه جریان قاعده ضرروت در معالجه و مقتضیات آن توسط پزشک نامحرم می‌پردازد.

استفاده از قاعده ضررورت به عنوان راهکاری فقهی برای جواز برخی درمان‌ها در نظر گرفته می‌شود. پژوهش حاضر نشان می‌دهد که فقها با استناد به قاعده ضرورت در پی آنند تا برای معالجه بیماران نامحرم توسط پزشکان راهکار فقهی ارایه نمایند هرچند میان ایشان در نوع استناد به قاعده به جهت تفاوت روایات مستند، اختلاف است.