تاثیر شدت تمرین هوازی بر عضلات اسکلتی PGC-1α ، فاکتور تنظیم کننده اینترفرون 4 و شاخص آتروژنیک در رت ها چاق صحرایی نر نژاد ویستار

PGC-1a گیرنده تنظیم کننده اصلی در سوخت و ساز انرژی است. در طول تمرین، بسیاری از فرآیندها مانند بیوژنز میتوکندری، متابولیسم گلوکز و متابولیسم اسیدهای چرب را تحریک می کند. همچنین باعث افزایش ظرفیت اکسیداسیون چربی می شود. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر هشت هفته تمرین هوازی با شدت های متفاوت بر سطوح PGC-1a، IRF4 و شاخص آتروژنیک در رت های چاق نژاد ویستار بود. 24 سر رت نر نژاد ویستار با (وزن 250 تا 300 گرم، نمایه توده بدن: بیشتر از 30 گرم بر سانتی متر مربع در سه گروه تمرین هوازی با شدت متوسط (8 سر)، گروه تمرین هوازی با شدت زیاد (8 سر) و گروه کنترل (8 سر) تقسیم شدند. برنامه تمرین هوازی هشت هفته، پنج جلسه در هفته به مدت 60 دقیقه در روز بود. سرعت دویدن در گروه شدت متوسط 28 و شدت زیاد 34 متر در دقیقه به ترتیب بود.سطوح PGC-1a در هر دو گروه شدت متوسط و بالا در مقایسه با گروه کنترل افزایش معنی داری یافت.همچنین، تفاوت معنی داری بین سطوح IRF4 در هر دو گروه دیده نشد. سطوح سرمی HDL-C فقط در گروه شدت متوسط نسبت به گروه کنترل افزایش معنی دار یافت.سطوح LDL-C، TG، TC و شاخص آتروژنیک در هردو گروه تمرین هوازی با شدت متوسط و بالا نسبت به گروه کنترل کاخش معنی داری یافت.نتایج نشان می دهد که هشت هفته تمرین هوازی با دو شدت متوسط و زیاد ممکن است مسیرهای سیگنالینگ پروتئین PGC-1a (یعنی تنظیم کننده اصلی متابولیسم انرژی و بیوژنز میتوکندری) در عضله اسکلتی را فعال بسازد.