تاثیر تیمار مزمن با کافئین بر پاسخ شاخص های قندی و حساسیت انسولینی موش های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوسین

برخی مطالعات عنوان کرده اند که مصرف حاد کافیین در افراد سالم موجب کاهش در حساسیت انسولینی و تغییر در هومیوستاز قندی به سمت هیپرگلایسمی می گردد. لذا، هدف از این پژوهش بررسی تیمار مزمن کافیین بر پاسخ شاخص های قندی و حساسیت به انسولینی در سرم موش های دیابتی نوع دو بود.

در طرحی نیمه تجربی، 30 سر موش صحرایی نر بالغ ویستار با دامنه سنی 3-2 ماه و وزنی 300-250 گرم به طور تصادفی در 3 گروه همگن 10 سری شامل: کنترل سالم (C)، کنترل دیابتی (D: رژیم غذایی پرچرب در ترکیب با تزریق درون صفاقی تک دوز استرپتوزوسین به میزان 35 mg.kg-1) و دیابتی با مکمل (D+CA: تزریق درون صفاقی کافیین خالص به میزان 70 mg.kg-1 در 5 روز هفته بمدت 8 هفته) تقسیم شدند. 48 ساعت پس از آخرین وهله تجویز کافیین میزان سرمی گلوکز و انسولین ناشتا و شاخص HOMA-IR و QUICKI اندازه گیری شد. از تجزیه و تحلیل واریانس یک طرفه برای بررسی تفاوت های آماری استفاده گردید.

نتایج حاکی است که القاء دیابت نوع دو موجب افزایش معنی دار در سطوح گلوکز و انسولین ناشتای سرم می گردد (001/0=P). در حالیکه، تجویز کافیین باعث تشدید در میزان شاخص های قندی سرم افزایش یافته در مقایسه با دیگر گروه ها شد (001/0=P). همچنین، شاخص HOMA-IR و QUICKI به ترتیب در گروه های دیابتی شده به ترتیب افزایش و کاهش معنی داری پیدا نمود (001/0=P).

نتیجه گیری: 

بر اساس یافته های این مطالعه می توان نتیجه گرفت، احتمالا تیمار مزمن کافیین دارای اثرات مخرب بر هومیوستاز قندی و شاخص حساسیت انسولینی ناشی از دیابت نوع دو می باشد.