اثرات تجویز مزمن پیوگلیتازون بر یادگیری و حافظه فضایی موش های سالم و آلزایمری مدل استرپتوزوتوسین

بیماری آلزایمر یک بیماری مزمن تخریبی مغز است که با انباشت پروتئین غیرطبیعی، اختالل عملکرد سیناپسی و اختالل شناختی شناخته میشود. آگونیستهای گیرنده فعالکننده پرولیفراسیون پروکسیزوم آلفا نقش مهمی در تنظیم حساسیت به انسولین دارند و ممکن است به عنوان اهداف بالقوه درمانی برای بیماری آلزایمر استفاده شوند. پیوگلیتازون به عنوان آگونیست این گیرنده ها باعث کاهش آمیلوییدهای بتا و پروتئینهای تایو و مهار التهاب نورونی میشود. هدف در این مطالعه اثرات پیوگلیتازون بر یادگیری و حافظه موشهای آلزایمری مدل استرپتوزوتوسین مورد بررسی قرار گرفت.

در این مطالعه تجربی، 42 سر موش صحرایی نر به دو گروه سالم شامل شاهد، DMSO و پیوگلیتازون و آلزایمری شامل حامل، استرپتوزوتوسین و استرپتوزوتوسین به همراه DMSO) 2/0 میلیلیتر) و استرپتوزوتوسین به همراه پیوگلیتازون (10 میلیگرم بر کیلوگرم، 21 روز) تقسیم شدند. برای ایجاد آلزایمر، استرپتوزوتوسین (3 میلیگرم برکیلوگرم، 5 میکرولیتر در محل تزریق) به داخل بطنهای طرفی مغز تزریق شد. تمام موشها در ماز آبی موریس آموزش داده شدند.

پیوگلیتازون، یادگیری و حافظه فضایی موشهای سالم را مختل کرد. نتایج نشان داد که تزریق داخل بطنی استرپتوزوتوسین باعث افزایش معنی دار تاخیر زمانی و فاصله شنا کردن برای پیدا کردن سکو در گروه آلزایمری در مقایسه با گروه شاهد میشود (05/0>P). از اثرات فراموشی استرپتوزوتوسین با تزریق پیوگلیتازون جلوگیری شد، به طوری که تاخیر زمانی و مسافت طیشده برای پیدا کردن سکو در گروه استرپتوزوتوسین+پیوگلیتازون (10 میلیگرم بر کیلوگرم) به طور معنی داری کمتر از گروه استرپتوزوتوسین به همراه DMSO بود (05/0>P)برعکس، درصد زمان سپری شده و مسافت طیشده در ربع هدف در تست پروب در گروه استرپتوزوتوسین به همراه پیوگلیتازون به طور معنی داری بیشتر از گروه استرپتوزوتوسین بود.

یافته ها نشان داد که پیوگلیتازون، یادگیری و حافظه موشهای نرمال را مختل میکند؛ در حالی که یادگیری و حافظه در موشهای آلزایمری مدل استرپتوزوتوسین را بهبود میبخشد. نتایج نشان میدهد که درمان با پیوگلیتازون برای درمان اختالالت شناختی در بیماران آلزایمری مفید است.