اثربخشی مداخلات فیزیوتراپی در بهبود علائم بیماران مبتلا به سندرم پیریفورمیس: مروری بر مطالعات گذشته

سندرم پیریفورمیس، یک اختلال عصبی عضلانی است که عمدتا در نتیجه اعمال فشار بر عصب سیاتیک توسط عضله پیریفورمیس ایجاد می شود. این مطالعه مروری با هدف تعیین تحقیقات انجام گرفته در زمینه مداخلات فیزیوتراپی و مقایسه میزان اثربخشی آن ها بر علایم بیماران مبتلا به سندرم پیریفورمیس انجام گرفت.

در مطالعه مروری حاضر، مقالات مرتبط با تاثیر درمان های فیزیوتراپی در سندرم پیریفورمیس در پایگاه های اطلاعاتی PubMed، Scopus و Web of Science در بازه زمانی 1980 تا آگوست 2020 میلادی جستجو شد. از کلمات کلیدی سندرم پیریفورمیس، درمان دستی، کشش عضلات و الکتروتراپی به عنوان کلیدواژه استفاده شد. به علاوه منابع موجود در مقالات نیز مورد استفاده قرار گرفتند. پس از مطالعه 752 مقاله احتمالی و حذف موارد غیر مرتبط در نهایت 10 مقاله کارآزمایی بالینی انتخاب شدند.

بررسی مطالعات نشان می دهد که استفاده از تکنیک های درمان دستی و کشش دارای تاثیرات مثبتی بر کاهش درد و افزایش دامنه حرکتی مفصل ران بیماران می باشد. اگرچه به دلیل کم بودن تعداد مطالعات انجام شده در حیطه الکتروتراپی شامل استفاده از لیزر کم توان و شاک ویو، نمی توان یک جمع بندی قطعی از تاثیرات این روش درمانی در بهبود درد و عملکرد بالینی بیماران ارایه داد.

به کار گیری تکنیک انرژی عضلانی همراه با اعمال کشش در عضله پیریفورمیس و عضلات ناحیه لگن می تواند منجر به بهبود درد، کاهش ناتوانی و افزایش دامنه حرکتی مبتلایان به سندرم پیریفورمیس شود.