جایگاه «رویکرد ارتباطی»در آموزش زبان فارسی به غیر فارسی زبانان (بررسی دیدگاه استادان باسابقه)

تحقیق حاضر با هدف بهره گیری از دانش استادانی که در سال های اخیر وظیفه آموزش زبان فارسی به غیر فارسی زبانان را برعهده داشته اند، به شناخت چگونگی نگرش آنان نسبت به رویکردهای مختلف آموزش می پردازد. اهمیت این تحقیق، ناشی از لزوم بهبود روش های آموزش زبان فارسی و در نتیجه، گسترش حوزه نفوذ فرهنگی ایران در خارج از مرزهای کشور است. جامعه آماری این پژوهش استادانی هستند که سالها آموزش زبان فارسی به غیرفارسی زبانان را در خارج از کشور به عهده داشتند. این تحقیق به روش کیو انجام گرفت؛ بدین ترتیب که در بخش ادبیات تحقیق بعد از بررسی رویکردهای مختلف آموزش زبان فارسی به غیر فارسی زبانان ، پرسشنامه ای با 50 گویه تهیه و به صورت کلشمار دراختیار کلیه استادان جامعه آماری گذاشته شد. داده ها به وسیله برنامه رایانه ای کوانل تجزیه و تحلیل شد و این نتیجه حاصل شد که استادان، در خصوص شیوه تدریس، به رویکرد ارتباطی باور دارند. بر اساس این رویکرد، حضور استاد در کلاس به عنوان یک عضو فعال و همسطح با زبان آموزان، ارتقای انگیزه آنان و استفاده از وسایل کمک آموزشی، جزء بایدهای آموزش زبان دوم است. در آموزش به شیوه ارتباطی، تمرکز بر توانایی برقراری ارتباط است و این توانایی یعنی زبان آموز بتواند از زبان برای برقراری ارتباط موفق و موثر استفاده کند. همچنین نتایج پژوهش نشان داد که از دیدگاه استادان با تجربه، آغاز زبان آموزی با مهارت خواندن و نوشتن، تکیه بر آموزش قواعد دستور زبان و تکیه بر یادگیری واژگان به طور مطلق، در زمره نبایدهای آموزش زبان فارسی به غیر فارسی زبانان است.