بررسی ارتباط هوش اخلاقی با خودکارآمدی بالینی دانشجویان پرستاری دانشکده پرستاری و مامایی ارومیه در سال 1398

 تربیت پرستاران شایسته و توانمند با صلاحیت اخلاقی و حرفه ای مطلوب از اهداف اصلی آموزش پرستاری است. در این راستا خودکارآمدی و هوش اخلاقی در محیط های آموزشی به عنوان یکی از مهم ترین عوامل تاثیرگذار بر رفتار انسان ها اهمیت بسزایی دارد؛ بنابراین، هدف این مطالعه تعیین ارتباط هوش اخلاقی با خودکارآمدی بالینی دانشجویان پرستاری دانشکده پرستاری و مامایی ارومیه است.

این پژوهش توصیفی مقطعی به صورت تمام شماری روی 216 دانشجوی پرستاری دانشکده پرستاری و مامایی ارومیه در سال 1398 انجام شد. داده ها با استفاده از پرسش نامه سه بخشی شامل مشخصات دموگرافیک، هوش اخلاقی Lennick و Kiel و خودکارآمدی عملکرد بالینی جمع آوری شد. به منظور تجزیه وتحلیل داده ها از آزمون آماری تی مستقل و برای اعتبار رگرسیون از آزمون تحلیل واریانس و ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد.

نتایج این پژوهش نشان داد بین هوش اخلاقی با خودکارآمدی رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. رابطه بین خودکارآمدی با هوش اخلاقی 469/0 بود (000/0=P). همچنین ضریب همبستگی هوش اخلاقی با خودکارآمدی بالینی دانشجویان 314/0 (000/0=P) و ضریب تبیین 307/0 بود. درنهایت 7/30 درصد از خودکارآمدی بالینی دانشجویان با استفاده از متغیر هوش اخلاقی قابل تبیین است (001/0=P).

با توجه به اینکه هوش اخلاقی پیش بینی کننده مناسبی برای احساس خودکارآمدی است، مسیولان باید به منظور بهبود و ارتقای احساس خودکارآمدی دانشجویان به مولفه اساسی هوش اخلاقی توجه کنند و از طریق آموزش عملی سعی در ارتقای آن داشته باشند تا هسته های نیرومندی با توانایی های اخلاقی در حوزه درمانگری بالینی پدید آید.