وضعیت اپیدمیولوژی، کلینیکی و پاراکلینیکی هیداتیدوز در شهر اصفهان طی سال های 95-1387

کیست هیداتیک، جزء بیماری‌های زیونوز است و در حال حاضر، یک معضل بهداشتی در بسیاری از مناطق جهان از جمله در ایران به شمار می‌رود. داشتن اطلاعات کافی اپیدمیولوژیک جهت مراقبت، نظارت و کنترل موثر بیماری لازم است. این مطالعه، با هدف ارزیابی وضعیت اپیدمیولوژی، کلینیکی و پاراکلینیکی بیماری هیداتیدوز در مرکز آموزشی- درمانی الزهرای (س) اصفهان در بازه‌ی زمانی 8 ساله انجام شد.
روش‌ها: در یک مطالعه‌ی توصیفی گذشته‌نگر، اطلاعات دموگرافیک (سن، جنس، شغل و غیره)، علایم بالینی و روش‌های تشخیصی (تصویربرداری، سونوگرافی و سرولوژی) از پرونده‌ی پزشکی بیماران بستری شده در بیمارستان طی سال‌های 95-1387 اخذ شد.

یافته‌ها:

در کل، از 698 بیمار، 352 نفر (4/50 درصد) مرد و 346 نفر (6/49 درصد) زن بودند که 647 بیمار به کمک یافته‌های بالینی، پیش بالینی و پاتولوژی تشخیص هیداتیک داده شده بود. محدوده‌ی سنی بیماران 87-3 سال و بیشترین شیوع بیماری در گروه سنی 40-20 (39 درصد) بود. بیشترین عضو درگیر (8/74 درصد) کبد و بیشترین موارد کیست‌های کبدی (4/72 درصد) در لوب راست بود.

نتیجه‌گیری:

نتایج نشان داد که مواردی از کیست‌های هیداتیک قبل از جراحی با روش‌های تصویربرداری و سرولوژی تشخیص داده نشده بودند یا برعکس، مواردی از تشخیص کیست هیداتیک که بعد از عمل جراحی مشخص گردید که هیداتیک نبوده است. این مساله، نمایانگر این است که جهت تشخیص کیست هیداتیک، نیاز به روش‌های تشخیصی مطمین‌تر و دقیق‌تر می‌باشد