اثربخشی طرحواره درمانی هیجانی بر بهبودی تنظیم شناختی - هیجان در سربازان اقدام کننده به خودزنی

با توجه به شیوع بالای خودزنی در دوره سربازی بعنوان یک دوره مهم و بعضا پر استرس برای جوانان، تعیین راه های پیشگیری و کاهش آن ضروری است. پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی طرحواره درمانی هیجانی بر بهبودی تنظیم شناختی- هیجان در سربازان اقدام کننده به خودزنی انجام شد.

روش ها: 

پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه تجربی دو گروهی از نوع مداخله ای قبل و بعد بود که در سال 1398 انجام شد. جامعه آماری شامل 20 نفر از سربازان مراجعه کننده به بیمارستان روان پزشکی 505 نیروی زمینی ارتش جمهوری اسلامی ایران در شهر تهران بود که به صورت نمونه گیری در دسترس وارد مطالعه شدند و در 2 گروه 10 نفری (آزمایش و کنترل در انتظار درمان) تخصیص یافتند. گروه آزمایش در 10 جلسه 90 دقیقه ای تحت درمان طرحواره درمانی هیجانی قرار گرفت، در حالی که گروه کنترل در انتظار درمان هیچ مداخله ای دریافت نکرد. ابزارها شامل سیاهه خودگزارشی خودزنی (ISAS)، پرسشنامه تنظیم شناختی - هیجان (CERQ)، مقیاس طرح واره هیجانی لیهی (LESS) و پرسشنامه اطلاعات جمعیت شناختی محقق ساخته بود.

یافته ها: 

میانگین سن سربازان در گروه آزمایش و کنترل در انتظار درمان به ترتیب 1/6±19/7 و 1/7±19/5 سال بود. همه مرد و مجرد بودند. تحلیل نتایج با استفاده تحلیل کوواریانس چندمتغیره حکایت از آن داشت که طرحواره درمانی هیجانی به طور معناداری اقدام به خودزنی (75 درصد) را در سربازان دریافت کننده مداخله کاهش و تنظیم شناختی- هیجان (76 تا 89 درصد در تمام ابعاد تنظیم شناختی - هیجان) را به طور معناداری در آنان افزایش داده است (01/0>P).

نتیجه گیری:

 با توجه به نتایج مطالعه حاضر پیشنهاد می شود روان شناسان مراکز مشاوره نظامی پس از طی نمودن دوره های آموزشی لازم، رویکرد طرح واره درمانی هیجانی را به عنوان یکی از مداخله های درمانی اثربخش در درمان و کاهش اقدام به خودزنی در کارکنان پایور و وظیفه به کار بگیرند.