اثربخشی آموزش مهارت های مثبت نگری بر بهبود روابط فرا زناشویی با تاکید بر نقش میانجی سبک های دلبستگی

این پژوهش با هدف اثربخشی آموزش مهارت های مثبت نگری بر بهبود روابط فرازناشویی با تاکید بر نقش میانجی سبک های دلبستگی هیجانی دانشجویان متاهل دانشگاه زاهدان صورت پذیرفته است.

مواد و روش ها:

 روش تحقیق در این پژوهش از نوع روش شبه آزمایشی و ابزار گردآوری داده ها در این پژوهش پنج پرسش نامه استاندارد بوده است. ابزار تجزیه و تحلیل داده ها در این پژوهش نرم افزارهای آماری SPSS و AMOS می باشد که با توجه به ماهیت و نحوه نگارش فرضیه های این پژوهش از آزمون کوواریانس ترکیبی یا اندازه های مکرر (GLMRM) برای اثربخشی مهارت های نام برده و مدل های رگرسیونی با متغیر پنهان برای بررسی اثر میانجی گری استفاده شده است. جامعه آماری این پژوهش شامل دانشجویان متاهل دانشگاه زاهدان بوده و حجم نمونه در این پژوهش برابر با 40 نفر می باشد که در دو گروه (یک کنترل و یک گروه آزمایش 20 نفره) تقسیم بندی شده اند، دذر این پژوهش از روش نمونه گیری تصادفی ساده استفاده شده است.

یافته ها: 

با توجه به یافته های این پژوهش، آموزش مهارت های مثبت نگری بر بهبود روابط فرا زناشویی، سبک های دلبستگی موثر بوده و متغیرهای سبک های دلبستگی یک نقش میانجی جزیی در رابطه بین مهارت های مثبت اندیشی و روابط فرا زناشویی داشته اند.

نتیجه گیری: 

نتایج نشان داد که آموزش زوج درمانی مثبت نگر باعث بهبود سبک های دلبستگی در بین دانشجویان متاهل می شود