پراکندگی بیماری طاعون در ایران سال های 1246و1247 ق (1830و1831 م.) و علل گستردگی تلفات آن

طاعون عفونتی باکتریایی است که از طریق جوندگان و کک های آلوده ی آنان به سایر حیوانات و انسان منتقل می شود و بیماری مشترک بین انسان و حیوان است. این بیماری در ایران سابقه ای دیرینه دارد. پراکندگی این بیماری نیز بسیار گسترده بوده است و تقریبا تمامی نواحی ایران، آن را تجربه کرده اند؛ باوجوداین، داده ها درباره ی چگونگی وقوع آن در کشور بسیار محدود است. در سال های 1246و1247 ق (1830و1831 م.) طاعونی در ایران رخ داد که تلفاتی عظیم در پی داشت. در این پژوهش که با استفاده از منابع و اسناد کتابخانه ای و به روش توصیفی تحلیلی انجام گرفته به شهرهای درگیر با این بیماری، چگونگی و علل انتقال آن پرداخته شده است. نتیجه ی این پژوهش مشخص کرد به جز چند ایالت، بقیه ی مناطق ایران، حتی عتبات عالیات با این بیماری درگیر بوده اند. شیوع همزمان دیگر بیماری های مزمن، انتشار نوع خطرناک طاعون ریوی، بی توجهی به قرنطینه و فرار به مناطق دیگر، از مهم ترین عوامل گستردگی همه گیری این بیماری بوده است.