نقش فلاونوئیدها در درمان آلزایمر: مقاله مروری

بیماری آلزایمر شایعترین بیماری تحلیل برنده عصبی است که تاکنون هیچ پیشگیری یا درمان قطعی برای آن یافت نشده است. پلاک های پیری و کلاف های نوروفیبریلاری دو نشانه مهم بافتی در آلزایمر هستند که هر دو برای سلول سمی می باشند. تغییرات سلولی بسیاری از قبیل استرس اکسیداتیو، التهاب نورونی، تجمع پروتئین های بد تاخورده و اختلالات میتوکندریایی نیز در آلزایمر ایجاد می شوند که می توانند منجر به مرگ نورونی شوند. در سال های اخیر، اثرات حفاظت کننده نورونی فلاونوییدها بسیار مورد توجه قرار گرفته است. این ترکیبات مشتق از گیاهان به سبب توانایی شان در تولید آنتی اکسیدان ها، دارای اثرات بسیار قوی بر روی اختلالات ناشی از دمانس مغزی می باشند. مکانیسم های متعددی برای فلاونوییدها پیشنهاد شده است که به واسطه آن ها می توانند در پیشگیری و یا آهسته کردن روند بیماری نقش داشته باشند. براساس شواهد، فلاونوییدها سمیت ناشی از آمیلویید بتا را کاهش داده و مانع تشکیل کلاف های نوروفیبریلاری در مغز می شوند. این ترکیبات در شکل پذیری سیناپسی و ایجاد نورون های جدید نیز نقش دارند. همچنین، موجب کاهش آپوپتوز ناشی از استرس اکسیداتیو یا التهاب نورونی می شوند. از اینرو، این فرایندها می توانند از پیشرفت آلزایمر جلوگیری کرده و علایم شناختی را بهبود بخشند. در مقاله حاضر تاثیر برخی از فلاونوییدهای مشتق از گیاهان در مدل های مختلف آلزایمر به طور خلاصه مرور می شود و مکانیسم اثر و مسیرهای پیامرسانی مهم در کاهش التهاب عصبی، آپوپتوز و آسیب اکسیدانی مطرح می شوند. با وجود اثرات سودمند این ترکیبات، بررسی های بیشتری مورد نیاز است تا بتوان فلاونوییدها را به طور جدی به عنوان دارو در درمان آلزایمر استفاده نمود.