بررسی عوامل موثر بر توسعه گردشگری دریاچه ای در ایران (مطالعه موردی: دریاچه های استان فارس)

در سال های اخیر گردشگری دریاچه ای به عنوان یکی از گونه های نوظهور گردشگری طبیعی مورد توجه محافل علمی قرار گرفته است. به طوری که این نوع گردشگری رشد قابل توجهی داشته و مزایای اقتصادی فراوانی را برای جوامع میزبان به همراه آورده است. لذا هدف تحقیق حاضر ارزیابی عوامل موثر بر توسعه گردشگری دریاچه ای در ایران می باشد. در این راستا طیف گسترده ای از شاخص ها در ابعاد وجود جاذبه ها، زیرساخت ها، پذیرش فرهنگی، اقتصادی، اجتماعی و محیطی در قالب پرسشنامه کارشناسان گردشگری و مطالعات میدانی مورد بررسی قرار گرفت. برای مقایسه دودویی و کسب وزن نهایی معیارها و گزینه ها از روش AHP فازی، ANP و روش تحلیل رتبه ای خاکستری GRA در قالب پرسشنامه و نظر 20 نفر از اساتید و کارشناسان سازمان های مرتبط با گردشگری استفاده شده است. یافته های تحقیق موید آن است که: بر اساس نتایج حاصل از مقایسه زوجی عوامل موثر بر توسعه گردشگری دریاچه ای با استفاده از روش های AHP فازی و ANP از نظر کارشناسان گردشگری معیار وجود جاذبه ها به ترتیب با وزن های 247/0 در مدل AHP فازی و 246/0 در مدل ANP و معیار عوامل زیرساختی با وزن 229/0 در مدل AHP فازی و 234/0 در مدل ANP دارای بیشترین تاثیر در توسعه گردشگری دریاچه ای می باشند. در نهایت با هدف رتبه بندی عوامل موثر بر توسعه گردشگری دریاچه ای در روستاهای پیرامون دریاچه ها، با استفاده از تکنیک GRA، مشخص گردید که روستاهای دوبنه و دشت ارژن شرایط بهتری از سایر روستاها دارند و روستاهای قشم قاوی و عرب فامور در پایین ترین سطح توسعه گردشگری دریاچه ای قرار گرفته اند.