پیامدهای امنیتی شدن ویروس کووید 19 در سطح جهانی

به‌هرحال، امنیتی ‌کردن بحران جاری این امکان را به دولت‌ها داد که از نیروهای نظامی در کنار نیروهای بخش سلامت استفاده کنند. سطح و میزان این مداخلات از کشوری به کشور دیگر متفاوت است. در برخی کشورها مثل فرانسه و آلمان، مداخله نیروهای نظامی صرفا در حد کمک‌رسانی لجستیکی به نیروهای غیرنظامی بوده است؛ اما در برخی دیگر از کشورها، مدیریت اصلی این بحران را نیروهای نظامی برعهده داشته‌اند. تکیه دولت‌ها به نیروهای نظامی برای مدیریت بحران‌های غیرنظامی باعث می‌شود نیازی به ایجاد یک نیروهای غیرنظامی حرفه‌ای برای مدیریت بحران‌های آتی و غیرامنیتی شکل نگیرد. این امر بخش غیرنظامی را برای همیشه ضعیف نگه ‌می‌دارد و استفاده از نیروهای نظامی را در حوزه‌های مختلف نظامی و غیرنظامی اجتناب‌ناپذیر می‌سازد. ذهنیت غالب در این کشورها این است که «کرونا مهم‌تر از آن است که به پزشکان سپرده شود».
درباره تاثیر ماهیت نظام‌های سیاسی متفاوت بر مساله کووید  19نیز این بحران نشان داد که نولیبرالیسم تاب‌آوری لازم در برابر شوک‌های جهانی ناشی از مسایل غیراقتصادی و غیرمالی را ندارد. همچنین کرونا تناقض موجود در اقتصاد نولیبرالیسم را آشکار ساخت؛ یعنی ضرورت انتشار و جابه‌جایی کالاها، و افراد با علم به اینکه این جابه‌جایی سبب گسترش بیماری و آمار مرگ‌ومیر خواهد شد؛ ازاین‌رو، کرونا نه‌تنها یک بحران بخش عمومی است، بلکه بحران نظام اقتصادی نولیبرال نیز هست. این نظام اقتصادی ناگزیر از بازسازی و اصلاح سیاست‌های خویش است. نولیبرالیسم با تکیه بر شعارهایی چون «اولویت بازار، رقابت، دخالت حداقلی دولت و کارآمدی بخش خصوصی» باعث کاهش بودجه‌های دولتی در بخش‌های عمومی نظیر بهداشت شده است که با بحران مالی 2008، این مسئله تشدید هم شد. این سیاست‌ها سبب آسیب‌پذیری جهانی نسبت به همه‌گیری‌هایی چون کووید  19 شد؛ ازاین‌رو، این بیماری را می‌توان به‌مثابه یک پدیده‌ سیاسی تلقی کرد که سیاست‌ها و افکار نولیبرال دهه‌های اخیر نقش بسیار مهمی در تداوم و گسترش آن دارد. کاهش شدید بودجه بخش بهداشت و سلامت کشورها مانع از ایجاد ظرفیت مناسب برای شناسایی، مهار و ازبین‌ بردن همه‌گیری‌ها می‌شود.