مواردی از نمود تقارن در تشبیهات ادبیات فارسی

انسان، فطرتا زیبایی طلب است و چیزی را زیبا قلمداد می کند که بتواند توجه وی را به خود جلب کند. این جلب توجه و احساس التذاذ از زیبایی هر چیزی یا هر شخصی، حاصل درک نظم و هارمونی موجود در آن است. در مباحث زیبایی شناسی برای زیبا شمردن یک اثر یا پدیده، عوامل مختلفی را از قبیل: تقارن، توازن، تناوب، تناسب، تکرار، تضاد و... می توان در نظر گرفت. یکی از مهم ترین عوامل موثر در ایجاد زیبایی، تقارن است. تقارن به عنوان یکی از اساسی ترین پایه های هنر و زیبایی در درک نظم بین اجزا، در اکثریت علوم و هنرها نقش انکارناپذیری ایفا می کند. از آن جمله می توان از علوم و هنرهایی مانند ریاضی، هندسه، نجوم، معماری، موسیقی، نقاشی، فرش بافی، طراحی، تذهیب، منبت کاری، ادبیات و... یاد کرد. از بررسی های این جستار این گونه برمی آید که تقارن در ادبیات فارسی در سه جنبه صوری، معنایی و آوایی قابل بررسی است و در بین آن ها آرایه تشبیه، گسترده ترین پهنه نمود تقارن معنایی محسوب می-شود. در تشبیهات فارسی از انواع چهارگانه تقارن های انعکاسی، انتقالی، چرخشی و تجانسی استفاده شده است. ولی تقارن انعکاسی، از بسامد بالایی برخوردار است. ما نیز در این پژوهش بر آنیم تا با ذکر نمونه هایی مواردی از نمود تقارن را در تشبیهات فارسی بررسی کنیم.